De cassetes van vroeger.

Hey! Erik! welk nummer is dit? en met een harde klap kwam de cassette in de autoradio naar voren.
Ik dacht even na en antwoorde, Blackbuster van The sweet!
Mijn broer Wim gierde het dan uit van het lachen, en zei, helemaal goed mijn jongen, en aaide me over mn bol.
Ik als 10 jarig jochie vond dat maar te gek, en zo vervolgde we de gehele weg tijdens onze autoritjes in zijn oldtimer BMW.
Van alles heeft hij me bij gebracht, van de jaren 50 motown tot aan de metal en hardrock.
En nu zo’n 28 jaar later denk ik vaak aan die autoritjes terug.
Mijn broer is al een paar jaar geleden overleden aan die slopende ziekte slokdarmkanker.
dan denk ik terug aan zijn kakelende lach en dat hij glom van trots dat zijn kleine broertje weer een antwoord goed had.

Onlangs zag ik bij mijn schoonzusje het 13 jaar oude filmpje van hum trouwerij.
12.5 jaar getrouwd zijn mocht hij dus helaas niet meer mee maken.
Ik zag mezelf ook terug met mijn haren strak in de zwarte verf en mijn vriendin was toen Sandra ook met de haren strak in de verf.
Ik zag de beelden bij hun achterhuis waar mijn schoonzusje nu nog steeds woont.
Mijn vader zat gebroederlijk tussen Sandra en mij in.
Best wel een mooi gezicht, zo’n ouderwetse ouderling tussen zo’n pril black metal stelletje in.
Want op die muzieksoort waren we toen verzot op.
Intussen is mijn vader helemaal grijs en kijkt hij vaak verdrietig van zich af.
Maar toen glom hij, en was druk elke keer met Sandra aan het beppen wat wel beetje zn oogappeltje was.
Al zou dat de ouwe kerel natuurlijk nooit zeggen.
Weet nog wel dat hij behoorlijk moest huilen toen het uit was.
Toen de 2e keer in mn leven dat ik mn vader zag huilen.
Er zouden er nog 2 keer volgen.
Maar ik zag natuurlijk ook mn broer.
Mn broer en mn schoonzusje hadden die dag volgens mijn opinie een klasiek jaren 50 uiterlijk.
En toen stond ik er niet zo bij stil, maar ik vond het nu machtig om te zien.
En tijdens de plechtigheid de blik van mijn broer vond ik priceless.
Monika straalde van begin tot eind.
Hij keek strak voor zich uit, en keek geen moment naast zich.
Hahaha ik zou dus echt niet weten wat er door hem heen ging.
Maar voor mij op dat moment, bij het zien van deze beelden gierde mij de emoties door mn keel.

De ene kant was het heel geweldig om zo nog een filmpje van mn broer te zien, maar aan de andere kant ook realistisch.

Want hij is er echt niet meer en hij komt niet meer binnenlopen met zn kakelende lach.

Ik mis je!
Nog elke dag.