Conformiteit: sociale invloed op ons gedrag

Altijd als er in de maatschappij mensen zijn die goed kunnen praten vraag ik me hoe oprecht deze mensen zijn. Moet het echt in je zitten om dit te kunnen, is het een soort van masker die je opzet? Hoe kan dat dat ze precies weten wat ze moeten zeggen? Is het ook echt een deel van je persoonlijkheid? Is het een knop die je omzet? Soms heb ik het gevoel dat dit allemaal nep is, dat iedereen je belazert.

Laatst liep ik naar het station om de trein naar huis te pakken toen een jonge man, hoogstwaarschijnlijk student, mij aansprak. Voor het station stond een boom met allemaal groene strookjes eraan. Hij groette mij, ik glimlachte en groette terug. ‘Oh je straalt,’ zei hij. Hij gaf mij een hand en stelde zich voor, ik zei mijn naam. ‘Lara, wat een mooie naam!’, zei hij. Hij gaf mij en groene strookje en zei dat ik iets erop mocht schrijven wat ik associeer met de natuur. Ik keek hem vragend aan, hij zei ‘ik leg zo wel uit wie we zijn en waarom we hier staan’. Dus schreef ik ‘God heeft de natuur gemaakt om ervan te genieten.’ ‘Heel mooi hoor!’ Ik hing het aan de boom, hij vroeg of hij mij moest helpen maar ik kon er net bij. Toen: ‘ik wil je eerst wat vragen. Hoeveel denk je dat er van de natuur is gebleven in Nederland sinds 100 jaar geleden? Stel dat het 100 jaar geleden 100% was. Noem maar een getal, je lijkt me wel een slimme vrouw!’ Ik zei: ‘sowieso niet veel, misschien 20 of 30 procent.’ Het bleek 10% te zijn. Hij vertelde dat hij, samen met twee anderen, hier stond voor ‘Natuurmonumenten’, de organisatie die deze 10% beschermt. Ik heb me ingeschreven bij hen, voor een bijdrage van 5 euro per maand. Na één maand kan ik het contract altijd opzeggen. Ik zou ook een tijdschrift van Natuurmonumenten thuisgestuurd krijgen en een ander blad. Toen ik mijn gegevens op zijn iPad aan het invullen was zei ik dat hij heel goed kon praten, ‘je doet goed je werk’. Hij werd er een beetje ongemakkelijk van ‘ja dat moet toch’ en meteen er achteraan ‘voor de leuke mensen!’

Iedere keer als hij een compliment gaf, hoorde ik bijna zijn werkgever zeggen ‘Geef altijd complimenten aan de mensen! Goed aankijken! Stel je jezelf eerst voor, zodat het contact persoonlijker lijkt!’ Of dat trucje van dat opschrijven: ‘Laten we eerst de mensen de natuur associëren met iets persoonlijks, zo win je de meeste leden.’

Wat een psychologie. Waarschijnlijk zat die jongen ‘s avonds achter de tv aan hele andere dingen te denken.