Wat een takkewijven

Iedereen kent het wel een zeurende moeder, een moeder die in sommige periodes de definitie ‘takkewijf’ verdient. Ik kan er gek van worden. Wie kent het niet de ruzies over geld, school of feestjes. En met altijd maar weer de tekst: ‘ja vroeger in mijn tijd mocht ik dat niet’ of: ‘vroeger in mijn tijd had ik dat niet’. Waarom begrijpen ze het niet, hun tijden zijn voorbij. Het is verdomme 2016, waarom kunnen ze zich niet gewoon aanpassen.
Volgens mij heb ik nog best geluk. Mijn moeder is zo’n yoga freak, dus die probeert altijd helemaal ‘zen’ te zijn. Dit lukt haar natuurlijk niet altijd. Soms in van die periodes als bijvoorbeeld roodkapje ook nog aanwezig is, is het niet-te-doen. Ze zeurt over alles, zelf over de kleinste onnozele dingen. Zet je schoenen in de kast! Drink je water op! Gebruik niet zoveel wc papier! Echt over alles.
Mijn moeder is er een die vooral zeurt over geld. Ik geef te veel uit, zij betaalt altijd alles, dat soort gezeur. Maar ik heb een deal met mijn moeder, kleding zijn mijn eigen kosten, behalve schoenen en jassen. Voor de rest ligt het aan de situatie of ze het wil betalen of niet. Maar ja mijn moeder is erg koppig dus vaak is het eindstation: mijn vader. Als ik naar een feest wil en de kaarten kosten geld, ga ik naar mijn vader. Ben ik te lui om brood te maken en dus van plan ben een broodje te kopen op school, ga ik naar mijn vader. Zie ik de heiligste schoenen die ik ooit heb gezien, maar ze kosten 200 euro (een bedrag dat mijn moeder dus echt nooit zou toestaan), ga ik naar mijn vader. Vaders zijn naar mijn mening nou eenmaal flexibeler als het om geld gaat, ze willen gewoon altijd het beste voor hun ‘prinsesje’. Nou hartstikke mooi toch!
‘Later, als ik moeder ben, dan ben ik de beste moeder ooit.’ Dat heb ik altijd gezegd. Later wil ik de liefste moeder zijn van de hele wereld. Ik wil dat vrienden van mijn kinderen altijd bij ons thuis willen spelen, omdat ik altijd zo leuk ben. Ik wil dat iedereen in de supermarkt mij herkend, en gedag zegt.Dat wil ik, dat is gewoon mijn ‘lifegoal’.
Ik wil niet zeggen dat moeders altijd zeuren, natuurlijk kunnen ze ook lief zijn, daar zijn ze gewoon moeders voor. Maar soms is het toch echt ‘takkewijfalert’.