Denkend aan Alphen

Denkend aan Holland, denk ik aan Alphen aan den Rijn. Nee, serieus: sinds ik als peuter uit het raam van de ouderlijke galerijflat in Leiden-Bloemkoolwijk naar het oosten staarde, is Alphen aan den Rijn voor mij het doorsnee Nederlandse stadje. Een rivier met recreatievaart, een televisietoren, een overbelast station met hondekoptreinen, overvliegende vliegtuigen met tegenwind, een tuincentrum, een vaste file en een door woekerende nieuwbouw ingesloten graanmolen. En natuurlijk de alomtegenwoordige HEMA. Alphen aan den Rijn, jaaah, zou Jan Mulder mijmeren.

Deze week alleen al kwam Alphen aan den Rijn twee keer in het nieuws, en wel als het gevolg van de recapitulatie van verleden nieuwsgebeurtenissen. 1. Het is vijf jaar geleden dat de Alphense Tristan van der Vlis zijn semi-automatisch geweer op on-Hollandse wijze leegschoot in een oer-Hollands winkelcentrum. En 2. Vandaag begint in Alphen aan den Rijn de herplaatsing van het omgevallen dek van de Julianabrug, dat in de zomer van vorig jaar op verbijsterende wijze omviel en daarbij op een hondje na geen slachtoffers maakte.

Ook ik denk weleens aan het oude Holland, met zijn grenzen en guldens. En dat alles toen beter was. Ja, het gaat achteruit. Maar komt dat echt door anderen, mensen van buiten en niet door ons? Nee hoor, we hebben allemaal op partijen gestemd die gingen voor open grenzen, liberalisering en afbraak van voorzieningen en schaalvergroting. Toevallig staat in Alphen aan den Rijn ook een afgrijselijk gevangenisgebouw, dat nog niet zo oud is. In Nederland kwam je daar tot voor kort alleen als je iets gewelddadigs had gedaan. Nu zitten er vluchtelingen.