Sorry opa en oma…

Een excuusbrief van mijn gehandicapte zoon (7 jaar oud met een ontwikkelingsniveau van bijna 2 jaar) aan zijn opa en oma…

Sorry lieve opa en oma…
Sorry dat ik me zo misdragen heb terwijl jullie een paar dagen aan het oppassen waren. Nu, achteraf, moet ik eerlijk zeggen dat ik me wel een beetje anders gedragen heb…
Want weten jullie, eigenlijk kan ik heel goed zelf op mijn stoel gaan zitten. Sterker nog als ik niet luister als er gezegd wordt dat we gaan eten dan beginnen mijn papa, mama en Jorrit gewoon. Binnen een halve minuut kom ik er dan zelf bijzitten. Dat scheelt een hoop tillen, trekken en irritatie voor diegene die mij aan tafel wil hebben. Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat ik wel erg genoten heb van het “vangspelletje” dat we elke keer voor het eten speelden!
En weet je, als je me gaat verschonen blijf ik best goed zelf stil staan bij mijn bed als daar een bak met speelgoed op staat. Dat scheelt voor jullie ook. Dan hoeft het namelijk niet met 2 personen. Nu vond ik het wel lekker om elke keer bij een poepbroek onder de douche gezet te worden, maar voor jullie misschien wel wat veel werk…
Waar ik misschien wel het meeste spijt van heb is dat ik elke keer als jullie even ietsje minder goed opletten ik snel naar de wc of de douche ging. Spelen met water, ik houd ervan! Jullie hebben mij vaak droge kleren aan moeten trekken en de vloer moeten dweilen. Wel jammer dat jullie bedachten dat jullie de deuren op slot konden doen. Nu moest ik wachten tot Jorrit naar de wc ging en de deur misschien wel open liet staan. Gelukkig gebeurde dat toch nog regelmatig…
Oh, en in het restaurant… Ik ben gek op frietjes, het liefst met veel mayonaise… De mayonaise komt dan wel overal te zitten. Thuis laten mijn papa en mama mij vaak mijn gang gaan, maar in een restaurant mag dat echt niet hoor. Dan prikken zij de frietjes aan een vork en zo verdwijnen ze in mijn mond. Nou ja, jullie hebben het wel gemerkt… De mayonaise zat inderdaad overal. Zelfs helemaal uitgesmeerd over het raam. Voor de serveerster (en opa; want die wilde halverwege het eten opstappen) heb ik mijn allerliefste glimlach opgezet en met mijn blauwe boevenogen heel beschaamd gekeken… Hopelijk heeft het de frustratie iets kunnen verzachten…
Bij deze beloof ik plechtig, dat als jullie het nog een keer aandurven om een paar dagen op mij te passen, ik mij beter zal gedragen. Mijn papa en mama zullen een gebruiksaanwijzing maken en ik zal proberen om mij daar naar te gedragen…
Dikke kus, Siem