Roos groet de dingen ‘s ochtends.

Elke ochtend wandel ik samen met mijn hond Roos en de kinderen naar school. Je moet van kleine dingen genieten. Voor je het weet zijn ze groot en is er van samen naar school wandelen geen sprake meer.

Onderweg naar school kwamen we net zoals iedere ochtend een man tegen met zijn hond. De man en de hond zien er misschien op het eerste zicht een beetje sjofel uit, maar als je hen een kans geeft, zoals ik en de kindjes dat doen, en je stopt even om hem een fijne dag toe te wensen en zijn hond een aai over zijn kop te geven, dan zie je dat je zijn dag goedmaakt…Ik kom hem en zijn hond iedere ochtend tegen, door weer en wind. Ik weet zijn naam niet, noch van de hond. Maar iedere ochtend maken we een babbeltje, en Roos en zijn hond staan snuit aan euhm, kont.

Het was een andere ochtend die ochtend. Ik kan niet zeggen wat er anders aan was, maar Roos liep mooi naast me. Ik liep met haar leiband in mijn hand, en mijn beide armen op mijn rug. Je kent die houding wel, oudere mensen die op wandel zijn, lopen zo ook al eens. Het heeft wat, zo met je armen op je rug lopen, heel ontspannen. De wind in onze haren, heerlijk toch.

Op terugweg naar huis stak een oude dame de straat over en sprak me aan. Ze zei dat Roos een prachtige hond was, en vroeg me of het een Border Collie was. Ik zei dat het inderdaad een Border was en dat haar karakter even mooi was als haar uiterlijk. Mevrouw vertelde me dat ze vroeger ook een Border Collie had; een zwarte met wit. Hij werd 11 jaar. En dat ze er zo vanaf had gezien toen haar trouwe vriend stierf. Ik zag dat mevrouw tranen in haar ogen had. Mevrouw haar echtgenoot was vroeg gestorven en ze bleef achter met de hond. Een trouwe vriend die haar troostte als ze verdrietig was. Na de dood van haar hond is ze op een appartement gaan wonen en wilde ze geen hond meer. Ik vroeg haar of haar hond ook zo gevoelig was, en zo een bangerik. En mevrouw beaamde dit. Ze wandelde nog een stukje met me mee en vroeg me of ze Roos mocht aaien. Ze wenste me nog het allerbeste met Roos en zette haar weg voort.

Onbewust bevestigde Roos die ochtend dat je moet genieten van kleine dingen. Groet de dingen ‘s ochtends, praat met mensen, ook al zijn dit mensen die je niet kent. Voor je het weet zorg je ervoor dat je die ene persoon zijn dag goed maakt. En geluk dat zet hem voort, je ziet het niet maar voelt het…

Liefs
Helene en Roos!
voor meer: roosmetblog.wordpress.com