Reorganisatieslachtoffer met oortjes

Het is maandagochtend en ik zit een beetje wezenloos achter mijn bureau. Vrijdagavond heb ik met een ouderwetse gezellige borrel afscheid genomen van de laatste vijf boventallige collega’s. Het afgelopen jaar heb ik al zeker van 20 collega’s afscheid genomen. Allemaal reorganisatieslachtoffers. Met de meeste heb ik 25 jaar gewerkt. Ik besef me dat dat niet meer van deze tijd is en dat veel het niet zullen meemaken. Maar bij ons is het zo gelopen en we hebben in al die jaren lief en leed met elkaar gedeeld. Nu zit ik hier en ik moet blij zijn dat ik nog een baan heb. Ik voel me alleen niet blij, ik voel me eenzaam en alleen en mis ze. Maar ik ben helemaal niet alleen. Want om mij heen zitten allemaal hele jonge frisse fruitige uitzendkrachten. Want hoewel mijn collega’s boventallig zijn is het werk gewoon gebleven. Dat blijft een raar rekensommetje van het management dat ik nog niet helemaal begrijp.

Theoretisch kan ik dus het weekend bespreken met die nieuwe leuke enthousiaste collega’s. Maar ik heb er nog even de energie niet voor en bovendien hebben ze allemaal hun oortjes in. Met die oortjes luisteren ze via hun i Phone lekker naar hun eigen muziek. Dan kunnen ze zich beter concentreren en werken harder. Ik vind het allemaal best. Ik wil gewoon met mijn oude maten als een soort Jiskefet het weekend bespreken. Ineens word ik overvallen door emoties. Ik voel me verdrietig, boos, verontwaardigd, woedend. Ik geloof dat ik de hele rouwcyclus in vijf minuten doorloop. En hoewel ik mijn baan nog heb voel ik me ineens héél erg een reorganisatieslachtoffer. Ik besef me ook dat ik niet in deze slachtofferrol moet blijven hangen en gewoon de situatie moet accepteren zoals die is en vooral moet doorgaan…………………..

Straks in de pauze eerst maar even oortjes kopen.