Red een meisje

Toen mijn dochter Thom zes jaar was, speelde ze graag allerlei fantasie spelletjes. Ik smelt nog steeds wanneer ik denk aan hoe ze, onbevangen en van geen kwaad bewust, door onze tuin dartelde.

Ik kon uren naar haar kijken terwijl ze een boek las of een theekransje hield met haar teddyberenfamilie. De liefde die je als ouder voelt terwijl je kind zo schattig doet, is overweldigend. In ieder geval een stuk groter dan tijdens een driftbui van je kind.

Op een dag haalde ik Thom van school en ze zei: “Ik ben een geluksvogel hè papa?”

“Ja liefje dat ben je zeker,” antwoordde ik. “Maar… wat bedoel je daar precies mee?”

Ik verwachte dat ze zou zeggen ‘omdat ik zulke lieve ouders heb’ maar ik kwam prettig bedrogen uit.

“Nou, ik mag naar school, ik kan boeken lezen, met vriendinnetjes spelen en ik heb ook een heel leuke juf.”

In haar klas was ‘dankbaarheid’ het woord van de dag. De juf had daarbij ook gesproken over mensen die minder bevoorrecht zijn dan wij in de westerse wereld.

“Ik werd heel verdrietig toen ik de foto’s zag van die arme kindjes. Volgens mij hadden ze heel erg honger en waren ze heel bang.”

Ik kreeg een brok in mijn keel. Het was de eerste keer dat ik mijn jonge dochter zo zag meeleven met anderen die ze niet persoonlijk kent.

Deze herinnering kwam in mij op terwijl ik zocht naar een goede doel om in 2016 met onze stichting (Open Circles Foundation) te ondersteunen. En toen ik las over het lot van de zogenoemde Kamlari meisjes in Nepal, wist ik meteen dat ik voor hen in actie MOEST komen. In Nepal worden namelijk duizenden jonge meisjes noodgedwongen door hun ouders verkocht als slavin.

En na 5-6 jaar gedwongen arbeid, misbruik en leven in erbarmelijke omstandigheden, worden de meisjes door hun meester afgedankt en soms zelfs als jonge tiener doorverkocht als prostituee. Deze meisje mogen en kunnen niet naar school zoals mijn dochter, ze mogen alleen ten onder gaan aan het verwoestende Kamlari ‘systeem’.

Sorry als ik je met het zoetsappige begin van deze column op het verkeerde been heb gezet, maar het contrast met de wereld van de arme Kamlari meisjes kan niet groter. Elke vezel in mijn lijf zegt dat ik jouw aandacht hiervoor moet vragen. En ik ben heel blij dat het is gelukt met deze column.

De 100 euro beloning gaat in ieder geval rechtstreeks naar www.save-a-girl.org