Penisoen

Met uw permissie wil ik het nog eens hebben over belangrijk nieuws van vorige week: de vermeende karaktertrekken van tekstschrijvers, als zijnde aangetoond door de University of Michigan. De suggestie van enkele toonaangevende Nederlandse media dat tekstschrijvers onaangename mensen zouden zijn, blijkt uit de lucht gegrepen. Inmiddels is het pleit beslecht: consciëntieuze mensen vallen sneller over de fouten van anderen, aldus het persbericht. En als dat tekstschrijvers zijn: zij ook, maar niet andersom.

Onaangenaam was ik al voordat ik er een beroep had bij gezocht; als tekstschrijver behoor ik juist tot de rekkelijken. Als een klant spreekt over ‘hagelslagbestendige’ dakbedekking laat ik dat op verzoek gerust in de bedrijfsdocumentatie staan. Kwestie van klantgerichtheid. Alleen wanneer een website spreekt van een pittoresk ‘pondje’ over de singel, of wanneer de dorpen Enter en Rectum een duo-gemeente gaan vormen, komt de taaltiran in mij tot leven.

Niettemin bracht het onaangename mediastormpje over tekstschrijvers bij mij weer een goddelijke anekdote in herinnering, die als krantenknipsel waarschijnlijk nog steeds boven het bureau hangt van de overigens zeer sympathieke schrijfster in kwestie. Zij mocht voor een huis-aan-huisblad ooit een advertorial produceren voor een pensioenadviseur. De beste man wordt nog nachtelijks badend in het zweet wakker dat hij – of liever zijn core business – in de kop wordt omschreven als ‘penisoen’.