Ongestoord zijn

Niet zozeer naar de stilte, maar naar je eigen ongestoorde tijd verlangen. Ruimte ervaren. Hoe graag ik ook de gezelligheid van mijn medemens ervaar, verlang ik sterk naar dit ‘ongestoord zijn’. Niets zweverigs, niets spiritueel, geen boeddhistische inslag, maar ik wil gewoon rust, of ruimte om te kunnen ervaren. En dit komt veel te weinig aan bod, waardoor ik merk steeds moeier te worden. Het meedoen, mee gaan, mee moeten blijven draaien, put mij met regelmaat uit. Dat er nog talloze oorzaken en redenen kunnen zijn voor dit gevoel, put mij ook uit.
Is het depressiviteit?, en zo ja, waar wordt deze dan door getriggerd, is het hooggevoeligheid?, is het het hemochromatose? ( blijkt sinds kort misschien erfelijk in onze familie), het kan ook mijn kijk en ervaring in het leven zijn, de financiele tegenslag, het vastlopen in de werkdruk, maar misschien is het wel gewoon ‘De suiker’.
Chronisch moe en somber zijn kan vele en meerdere oorzaken tegelijk hebben en het kan lang gaan duren voordat ik de waarheid zal ontdekken waar de oorzaak ligt, en dan kan het ook nog zo zijn dat het inmiddels na maanden onderzoek al weer door iets geheel anders word veroorzaakt.
Eindeloos en hopeloos. Het vermelden van dit gevoel naar mijn omgeving helpt soms wat, maar creërt niet de ruimte die ik voel nodig te hebben, en neemt totaal niet het ellendige gevoel weg.

Wat nu?
Ook hier is de keuze te reuze, omdat je niet handelt vanuit een (uiteindelijk ontdekte) waarheid, voelt elke keuze als een toekomstige misstap aan. Wil ik van dit ellendige vermoeide gevoel af?, of wil ik mijn potentiele oplossing ervaren door meer ongestoorde tijd/ruimte zien te creëren. Aan elke keuze kleeft een nadeel. Ik denk dat dit ‘het vastlopen’ is, wat veel mensen met mij, hopeloos ervaren en waar dan zeer optimistisch ontelbare cursussen, workshops, boeken en depressie-middelen voor worden ontworpen en uitgeprobeerd. Maar door het waanzinnige aanbod in het woud der verlichting, zie je meestal niet snel de juiste uitweg.

Ergens voelt het, alsof het bij mij hoort. En kan ik beter concluderen; omdat ik niet somber kan zijn, word ik moe. Ik geniet ervan om te mijmeren, te dromen, alleen te zijn en uit kijken naar verte, en al mijn soms ook neerslachtige ervaringen te beschrijven. Misschien is het wel zo simpel, en heb ik al die cursussen, workshops en of pillen wel helemaal niet nodig.
Maar hoeveel ongestoorde tijd kom ik als melancholisch ingesteld mens tekort?, en hoeveel tijd mag ik opeisen?.