Mama

Zo’n 1,5 jaar geleden begon haar martelgang. Mijn moeder kon niet meer, ze was op. Ze had pijn, veel pijn. Daarbij nog een aantal andere fysieke ongemakken. Langzamerhand verdween ook haar eetlust en zelfs het door haar zo geliefde kroketje kon haar niet meer blij maken. Het vaste loopje naar de receptie van de Klinker om met John de dagelijkse roddels van Albert Verlinde door te nemen ging niet meer. Vanaf dat moment kreeg ik de gossip en de beslommeringen van de familie Forrester op mijn bordje. Zo rond een uur of 7 ging steevast de telefoon en kreeg ik in geuren en kleuren te horen met wie Brooke nu weer tussen de lakens was beland.

Na verloop van tijd werden haar ogen slechter. Ze kon haar doorlopers niet meer maken, ze kon het tennis niet meer volgen en zelfs de bal op het veld bij een voetbalwedstrijd zag ze bijna niet meer. Televisie kijken werd een opgave. Het laatste beetje afleiding werd haar op deze manier ontnomen. Het leven werd een strijd en de dagen maakte ze korter en korter. Op een gegeven moment lag ze ‘s avonds om half 7 in bed. Overdag bleven de luxaflex gesloten. Op die manier sloot ze de wereld buiten. Eind november was ze ‘s nachts tijdens haar zoveelste wandeling naar het toilet gevallen. Haar alarm lag op het nachtkastje en daardoor heeft ze lang moeten wachten op hulp. De in alle haast opgetrommelde Beun de Haas constateerde in al zijn wijsheid een kneuzing en daarmee sloeg de opvolger van dokter Jansen Steur de plank volledig mis. Een leek kon zien dat haar pols gebroken was, maar deze kwakzalver vond een fotootje maken niet nodig. ”Neem maar een paracetamolletje” was zijn advies. Door ons ingrijpen is ze naar de Eerste Hulp vervoerd en een uurtje later zat haar arm in het gips.

Vanaf dat moment is het in rap tempo bergafwaarts gegaan. Er werd 2 keer per dag thuishulp ingeschakeld en daarmee raakte ze haar zelfstandigheid en onafhankelijkheid kwijt. Afhankelijk worden was altijd haar grootste angst. We zagen haar per dag meer en meer aftakelen. Er kwam nog een val. En nog één. De laatste struikelpartij werd veroorzaakt door een herseninfarct. Bijna 8 weken lag ze in het ziekenhuis. De vrouw die eigenlijk al héél lang niet meer wilde leven kon op de één of andere manier het leven niet loslaten. Precies datgene wat we haar altijd hadden willen besparen gebeurde toch. Onze moeder lag te lijden. Vrijdag 1 april kwam daar een einde aan en doofde haar vlam. Ze is 86 jaar geworden. We gaan haar vreselijk missen.