Knellende hokjes

Alok Vaid-Menon is leuk, intelligent en een feest van kleur. Alok is een van die paradijsvogels die een glimlach op je gezicht toveren. En, tot mijn grote verbijstering, een hoop agressie oproepen. ‘Als je er zo bijloopt, vraag je erom’. Oh ja?

Alok groeide op in een klein plaatsje in Florida, een benepen en benauwende omgeving. Alok, die Indiaas-Amerikaanse roots heeft, werd dagelijks uitgemaakt voor ‘terrorist’, ‘flikker’ en ‘het’, keer op keer in elkaar geslagen en bespuugd. Het zijn vreselijke verhalen. Alok kon er niet meer tegen en deed als 13-jarige een poging tot zelfdoding. Alok besloot vervolgens om alles op alles te zetten. Hard werken, een beurs verdienen voor een goede universiteit en wegwezen, op naar New York.

Alok is niet alleen kunstenaar, maar ook activist. Alok schrijft gedichten en artikelen en treedt op. Vaak gaat het over onderwerpen als mannelijkheid en vrouwelijkheid, maar ook over pijn en eenzaamheid, racisme, kolonialisme, homoseksualiteit en transseksualiteit. Alok stelt essentiële vragen: wie ben je? man? vrouw? waar sta je? hoe vrij ben je om je eigen keuze te maken? moet je wel kiezen? waarom? wat betekent het om bruin te zijn in een witte wereld? Heftige en belangrijke vragen. De antwoorden vragen om zelfonderzoek, empathie en vooral heel veel denken. En de wil om te blijven leren en open te staan.

Alok heeft de moed om voor de filmmakers van StyleLikeU op YouTube uit de kleren te gaan en ondertussen dit alles te delen. New York bleek niet het paradijs. Wel vond Alok er soulmates, plekken om op te treden, uit te gaan, lief te hebben en geïnspireerd te raken. Ook New York is onveilig, heel onveilig.

Als ik je ooit tegenkom, Alok, zal ik je natuurlijk een compliment maken over je outfit. Je ziet er altijd prachtig uit. En ik zal je vragen ‘Hoe kom jij straks thuis?’. In het uitgaansleven vragen mensen je dat nooit, zeg je. Die vraag is belangrijk. Omdat voor jou en alle mensen, die niet passen in de hokjes ‘man’ en ‘vrouw’ de straat nog steeds oorlogsgebied is, zeker als ze bruin zijn.

Als we dan gearmd door de nacht naar huis gaan, hoop ik dat je een van je gedichten zal voordragen. Of dat je vertelt over je oma. Je schrijft prachtig over haar op Facebook.

Alok, een ding heb je nu al gedaan, mijn ogen geopend. Schrijf eens over iemand zonder de woorden ‘hij’ of ‘zij’ te gebruiken. Zonder die hokjes, die zo kunnen knellen. Dat kost moeite. Alok, je hebt me aan het denken gezet. Dank je!