Klompen en crack

‘Dag mefrouw, waar mag ik uw heen brengon?
‘No, thank you’
‘A mevrouwtje. Kom gesellig met me mee. Ik laat je de hele stad sien. The city, you no. Van het paleis tot aan de walle. Gesellig toch?’
‘How much?’
‘A gewoon een paar centen, komt goed’
Anna uit Nieuw-Zeeland stapt in in een kleine bakfiets die er uitziet als een grote gele klomp. Zo’n Hollandse, met een patroontje. Hij wordt bestuurd door een jonge Amsterdamse jongen met vettig haar en een scherpe neus. Ze past net niet met haar benen in de klomp waardoor ze haar knieën hoog op moet trekken. Anna had zich haar wereldreis toch iets anders voorgesteld.
Iedereen gaat tegenwoordig op wereldreis. Iedereen wilt tegenwoordig iets ontdekken, en dan met name zichzelf. Jezelf tegenkomen en jezelf lekker confronteren met allemaal kut dingen. Dat is wat de jeugd wilt op het moment. En dat kan natuurlijk niet in vakantiepark Nederland, waar alles volgens de regels tot in de puntjes wordt geregeld. Dat snap ik dan ook nog wel.
‘Ik ga op wereldreis’, zegt Anna tegen haar ouders, tegen haar vrienden en tegen haar collega’s van het plaatselijke café. Ze is oud genoeg om de wereld te ontdekken. Oud genoeg om in gesprek te gaan met, ja je raad het al, zichzelf.
Nu zit Anna in een grote gele klomp en wordt ze door een aan crack verslaafde Amsterdammer met vettig haar rond gereden, door de stad vol wereldreizigers met allemaal hun eigen bestemming.
Langzaam rollen er tranen over de rode appelwangetjes van Anna. Vertrokken om haar bestemming te vinden, maar nog steeds doelloos aan het rondrijden. Gevlucht voor de volwassenheid en de verantwoordelijkheid, om nog even als klein kind te spelen in de speeltuin die de wereld heet.
Oh, wat zou ik graag samen met Anna in een gele klomp willen rondrijden door Amsterdam. En dan samen heel hard huilen. Huilen omdat we onze bestemming nog niet hebben gevonden. Maar ja, wie heeft zijn bestemming nou wel gevonden? Rijden we niet allemaal ons leven lang rond in die gele klomp, opzoek naar de eindbestemming?
De heldere roodroze lucht die steeds donkerder wordt en de Amsterdamse avondwind door onze haren, beseffend dat we altijd nog mensen in een klomp door Amsterdam kunnen rondrijden.