Ik lijk steeds meer op mijn moeder.

Van de week had ik toch weer wat. Ik beleef altijd gekke dingen. Wie verdwaalt er nu in haar eigen wijk. Ja, je raadt het al. IK.
Ik woon in een mooie groene wijk, waar je heerlijk door de natuur kan wandelen. Zo ook op die dag samen met mijn hondjes. Ik dacht, we nemen eens een andere route. Op een gegeven moment kwam ik weer bij dezelfde vijver uit en dacht, hier klopt iets niet. Dus de andere kant op wandelen, steeds verder van huis natuurlijk. Opeens zie ik een plattegrond van het wandelgebied, met een dikke rode pijl erop: Hier bevindt u zich. En ik, blonde muts, weet weer niet waar het noorden is. De straatnamen staan erbij en ook de wandelpaden. Ik krijg gewoon geen beeld van welke kant ik op moet. Voor mijn gevoel moet ik links. Klopt niet natuurlijk, dus ik dwaal steeds verder af.

In de verte zie ik een bankje, even zitten. Dan komt er een vrouw aan lopen met een bruin hondje.
Ik vertel haar beschaamd dat ik verdwaald ben in mijn eigen wijk en vraag aan haar waar ik in hemelsnaam ben. Ze vraagt mij waar ik woon en ik leg uit waar ik heen moet. ‘Oh’ zegt ze; ‘dan ben je inderdaad heel ver van huis.’ Nadat ze mij de weg had gewezen ging ik weer op pad in de hoop nu de goede weg te hebben. Helaas is blond ook echt blond en prompt verdwaal ik weer.
Aan mijn hondjes had ik ook niets qua de weg aan te wijzen. Nee, die vonden zo’n heerlijke lange wandeling wel lekker. Geen haar op hun koppie die er aan dacht om mij te helpen.

Oh ja, bedacht ik mij opeens, mijn moeder is ook een ster in het verdwalen. Die fietst rustig drie keer om hetzelfde plein heen op zoek naar het gemeentehuis, die daar toch echt levensgroot aan haar linkerkant stond. Ze had daar namelijk afgesproken met mijn vader. Compleet in de war belt ze midden van af het plein naar mijn vader toe. Ze zegt tegen hem; ‘Ik heb geen idee waar je staat, of waar het gemeentehuis is.’ En dan vraagt ze; ‘waar moet ik heen?’ ’Tja,’ zegt mijn vader; ‘je bent mij en het gemeentehuis al drie keer voorbij gefietst.’

Het ‘de weg kwijt zijn’ zit schijnbaar in de familie. Je weet wel, erfelijke genen en zo…