Gisteren…

De tweede wereld oorlog is nog in haar ogen te zien. Haar pretogen hebben soms iets treurigs. Op de tafel ligt een televisie gids omgevouwen met keurige pen streepjes onder de programma’s die ze gaat kijken. De zwaar eiken inrichting die bijzonder modern was begin jaren 70 van de vorige eeuw hebben zoveel vertrouwds. De verse koffie welke het maar niet schijnt te lukken om de zoete geur van de sudderlappen geheel weg te vagen.

Binnenkort word ze 80, het is aandoenlijk te zien hoe ze op haar vaste plek aan de grote tafel zorgvuldig de geschiedenis van haar hulpmiddelen om zich heen heeft geparkeerd. Een rollator, looprek, een setje krukken, saai grijs van kleur met stelgaatjes om te voorkomen dat men als steltloper door het leven gaat. Nog de oorlog of de jaren lange reuma hebben haar klein kunnen krijgen, ze is bijzonder te spreken over haar pas aangemeten klik prothese, als ze lacht herken je haar als de jong meid op de zwart wit foto op het dressoir, naast de doosjes met medicatie.
Op haar scoot-mobiel heeft ze trots een vlag gezet met het wapen van de provincie waar ze geboren is. Als jonge vrouw heeft ze het plattelands dorpje verlaten om samen met haar grote liefde het stadse leven te gaan ervaren. Een leven van hard werken, kinderen opvoeden. Het is voor mij als vroege vijftiger altijd bijzonder om met haar te spreken, de gesprekken voeren me terug in de tijd maar ook het heden word uitgediept.

Haar simplistische humorvolle nuchtere polder kijk remmen mij in het wegzakken in de wirwar van de dagelijkse complexiteit. Omdat ze de computer verfoeid heb ik altijd een dag voorsprong op de feiten, het nieuws in haar krant is immers een dag oud, niets is minder waar, als een conservatorium pianiste beroerd ze de toetsen van haar afstand bediening zappend door de teletekst pagina’s …Want zij is zeker niet van gisteren…!