Gewoon nog ff kind zijn

Nog een paar maanden en dan ben ik alweer twintig. Mijn tienerjaren zijn voorbij en het is dan ‘eindelijk’ tijd om mijn jeugd achter te laten en een nieuw toekomst tegemoet gaan.. volwassen zijn. Ik zit op bed met een heerlijk kop thee en staar naar de foto’s van mijn tweelingbroer, mijn moeder en ik. Ik denk aan mooie herinneringen van toen ik nog maar een klein meisje was. Hoe makkelijk het bijvoorbeeld was om nieuwe vriendjes en vriendinnetjes te maken, hoe leuk school nog was omdat je eigenlijk voor een groot deel van de dag met je nieuwe vriendjes en vriendinnetjes speelde, en wanneer je savonds thuis was je tegen mama op de bank aan kon kruipen en samen disney films gingen kijken. Een onschuldige wereld waar ik nog helemaal geen zorgen kende. Ik hoor mezelf diep zuchten. En nu? Nu ben ik bijna twintig. De meeste mensen denken of verwachten dat ik mijn leven op orde heb, dat ik al een heel toekomst plan heb bedacht. Dat ik precies weet wat ik mezelf tot mijn 67e zie doen als werk, dat ik een hele lieve vriend heb waarmee ik een toekomst zie, dat ik klaar ben om op mezelf te gaan wonen en over een paar jaar mijn eigen kleine familie begin. Niets is zeker waar. Volgendjaar begin ik met een hele nieuwe opleiding wat niets te maken heeft met de koks opleiding wat ik op dit moment volg. Die ene lieve vriend zou voor mij ook een lieve vriendin kunnen zijn maar geen van beide is nog op mijn pad gekomen als ‘de ware’ en op mezelf wonen? Heb ik geprobeerd maar zoals de meeste volwassenen mensen miste ik het kind zijn en ben ik weer thuis gaan wonen. Toch wel fijn dat dat nog een optie is, ik kan gewoon weer zoals vroeger op de bank tegen mn moeder aankruipen en disney films kijken. Ik ben nog helemaal niet klaar om die wereld tegemoet te gaan. Ik blijf liever gewoon nog ff een kind.