Even van de wereld.

Ik ben verhuisd.
En mijn internet is nog niet mee verhuisd.
Ik ben wakker geworden, heb mijn koffie gezet en zit nu een beetje doelloos op de bank.
Mijn ochtend ritueel is verstoord.
Ik kijk naar de lampjes op de modem, maar het lampje dat aangeeft dat er internet is, brand niet. Een licht zenuwachtig gevoel overvalt me, en ik loop naar de keuken.
Daar pak ik het vaatdoekje van het aanrecht en loop ermee door het huis.
Ik lach om mijn eigen neurotische reactie, en breng het vaatdoekje weer terug naar de keuken.

Ik besluit op mijn balkon te gaan zitten, en zie de lentezon opkomen achter de bomenrij in de verte.
Ik hoor vogels fluiten, en zie hoe mensen hun huizen verlaten en hun dag starten.
De komende tijd ben ik vrij van verplichtingen, maar ik weet nog niet wat ik nu met mijn dag wil gaan doen.
‘Even googelen of er iets te doen is in de buurt’ Denk ik.
‘Oh nee, dat kan niet..’
Ik wil een vriendin appen en vervloek mezelf dat ik een pre paid telefoon heb zonder internet abonnement.

Doordat mijn verhuismelding niet meteen doorkwam bij mijn internet provider blijf ik drie weken lang thuis afgesneden van de rest van de wereld. Ik heb ook geen televisie.
Mijn ochtendritueel verplaatst zich naar mijn balkon, alleen ik en mijn bakje koffie.
Uit mijn boekenkast heb ik weer eens een echt boek gepakt om te lezen.
Dat blijkt goed gezelschap.
Ineens zijn er dagen dat ik het internet niet eens mis.
Ik heb voor het eerst in lange tijd weer uren besteed aan een oude hobby, en ben vaker buiten gaan wandelen. Ik bel een vriendin, terwijl ik echt nooit bel en ze lacht me een beetje uit.
Nu kan ik geen foto sturen dat ik mijn tong naar d’r uitsteek.

Er is ruimte gekomen voor andere dingen, meer tijd, en ik merk dat ik zonder constante verbinding met de wereld in een veel kalmer vaarwater kom met gewone dagelijkse dingen. Er is geen afleiding die me steeds onderbreekt. Geen nieuws om te volgen.
Doordat ik ook geen televisie heb mis ik dat er in Brussel aanslagen zijn gepleegd. Daar kom ik pas achter als ik bij de metro veel politie zie en iemand vraag waarom dat zo is.
Het is vreselijk nieuws, en de mensen zijn angstig, ik ben verbaasd dat ik dat heb kunnen missen.
Het voelt alsof ik daardoor een dag minder mee gemaakt heb dan de rest.
Een dag heb ik extra gekregen zonder over terroristen na te hoeven denken.
Een gewonnen dag die ik liever aan alle slachtoffers had gegeven.