Elk voordeel heb z’n nadeel

Joyce laat trots een broek zien. Die droeg ze voor er 74 kilo af ging. Haar verhaal in de Stentor vertelt dat na de eerste zwangerschap de kilo’s eraan vlogen. Stress bleef in haar lichaam als gewicht hangen. Ik denk elk pondje ook door het mondje, dus dat is vast een discussie waard. Knap dat ze met gedragsverandering zoveel kilo kwijt is. Niet helemaal. Ze heeft een maagverkleining gehad. Niet omdat ze levensbedreigend ziek werd, maar omdat ze alles probeerde en niets hielp. Prima. De behandeling is betaald door de zorgverzekeraar. Nu verder met leven. Nee, de volgende stap is een huidcorrectie die ook moet worden betaald door de zorgverzekeraar om psychisch leed te voorkomen. Medisch specialisten steunen haar. De zorgverzekeraar denkt er anders over en ik ook. Ik hou van discussies die ergens om gaan. Waar is de grens van zorg vergoeden of niet. De behandeling van een verstokte roker? Betaal je de rollator wel en een looprek voor een baby niet? Door de zin ‘zonder deze operatie is mijn kwaliteit van leven niet optimaal’ ging het bij mij borrelen. Loop een boekhandel binnen of surf op internet. Geluk en kwaliteit van leven vliegen je om de oren. Iedereen, ik ook, zoekt er naar. Lijstjes zijn ontwikkeld om het te meten en net zo veel cursussen en therapieën om het geluk te bereiken. Een industrie op zich, geen probleem, zolang mensen zelf betalen of accepteren dat niet iedereen op het hoogste podium van geluk kan staan. Een zorgverzekeraar verzekert geen optimaal geluk. Elk voordeel heb zijn nadeel zou Cruijff gezegd hebben. Ik lees in de Volkskrant dat tienduizenden mensen in Ethiopië wanhopig zoeken naar voedsel. 500.000 kinderen in dit land zijn ondervoed. Deze tegenstelling verwondert mij. Ik zie mij deze kinderen uitleggen dat mensen geopereerd worden omdat ze tientallen kilo’s aan verwerkt voedsel moeten kwijtraken en dat daarna ook de carrosserie moet worden bijgewerkt. Denk niet dat ze begrijpen wat ik bedoel.
Joyce,knap dat je zoveel kilo kwijt bent. Accepteer ook dat kwaliteit van leven niet alleen afhangt van de vergoeding van een verzekeraar. Jezelf accepteren zoals je bent en weten dat niemand perfect is telt mee. In het artikel 1 zin dat je snapt dat er mensen in de wereld nooit last zullen hebben van jouw probleem zou optimale kwaliteit van zelfinzicht zijn. Wellicht kunnen Joyce, chirurg en zorgverzekeraar alle drie een duit in het zakje doen ? Ik denk en discussieer graag mee!