El Cholo

Op de avond dat onze koning negenenveertig kaarsjes uitblies in zijn streepjespyjama was er ook Europees voetbal. Het ging tussen Atletico Madrid en Bayern uit München. Voor hen die de tv aan hadden staan tegen beter weten in, was het te doen om Diego Simeone, de trainer van Atletico.
Simeone is de enigste coach die spierpijn heeft na negentig minuten. Een druktemaker pur sang inclusuef danspasjes langs de zijlijn en turnsprongen voor zijn dugout. Waar Louis een zittende coach is, is Diego een vliegende. Zelfs een pirouette en dehors kan hij niet aan zich voorbij laten gaan als zijn speler een in zijn ogen bewuste elleboog in het gezicht krijgt. Het blijft voor mij een raadsel waarom Diego nimmer een plaats heeft in de wedstrijdstatistieken zoals die van de ‘langste afstand gelopen’, of ‘meeste assists gegeven in de wedstrijd’.
Zonder twijfel is Diego een coach die punten pakt voor zijn team. Zijn zelfvertrouwen werkt besmettelijk op zijn spelers. Onder hen was er woensdag één die uit het niets twee, drie en vier tegenstanders het bos in stuurde en vervolgens Bayern kinderlijk eenvoudig op achterstand bracht. Het is gek wat vertrouwen met een mens doet. Diego’s verdienste.
Tijdens het opzwepen van het publiek neemt hij nog net geen luidspreker in de hand. Hij is net zo fanatiek bezig met de elf die voor hem draven als de duizenden achter hem. Ook van zijn gebaren richting het publiek zou een wedstrijdstatistiekje gemaakt moeten worden. Slechts weinigen zijn zoals Diego en managen de twaalfde man, zoals een club zijn toeschouwers samen vaak worden aangeduid. Zelf is hij waarschijnlijk nummer dertien.
Van tijd rekken en kaarten aansmeren is Diego ook niet vies. Er gaat zelfs een gerucht dat hij een ballenjongen heeft toegefluisterd een bal in het veld te gooien om de tegenstander dwars te zitten. Onsportief vinden sommigen, echter de meeste prijzen die een club kan winnen bestaan uit goud, zilver of een ander edelmetaal en niet uit woorden. Diego pakt punten. Een standbeeld zou Diego echter te kort doen. Want, zoals het woord al zegt staan standbeelden stil.
Toch heeft deze trainer ook wel wat droevigs. Hij heeft waarschijnlijk iedere dag verdriet dat hij zelf niet meer op het voetbalveld staat. Een streepjespyjama zal Diego niet dragen ‘s nachts, wellicht een tutu. Ik zou graag eens in mijn leven een bezoek willen brengen aan het cabaret in het Estadio Vicente Calderon.