Drama dichtbij

Uit mijn hoofd zetten, kan ik je niet. Je bent die bouwvakker die een paar dagen geleden bij werkzaamheden in de straat verpletterd werd door een graafmachine.
Hoe dat heeft kunnen gebeuren, is een raadsel. Ze gaan het uitzoeken.

Bij een van de plantenbakken is een tijdelijk monumentje voor je opgericht, je helm ligt er, bossen bloemen, kaartjes, kaarsjes, een kindertekening. Meer bloemen dan je ooit hebt gekregen. Het is het enige wat we als buurt kunnen doen. Met kleine gebaren laten we je naasten weten dat het ons raakt. In de hoop dat ze dat troost.

Gekend heb ik je niet. Dat jij hier, waar ik elke dag loop, het leven hebt gelaten, vind ik vreselijk. Wie was jij? Mag ik je nog een paar mooie uren geven? Hele gelukkige, dat is wel het minste dat ik voor je kan doen.

De wekker ging, buiten was het nog donker. In jouw vak staan de mannen vroeg op. Je draaide je nog even om. Niets fijner dan je eigen bed, vooral als je eruit moet. Je keek even naar je vrouw, ze was diep in dromenland. Nog steeds zie je haar graag. Al zijn jullie al bijna twintig jaar bij elkaar. Goed, jullie maken ruzie af en toe, maar diep van binnen is het duidelijk: jullie horen bij elkaar.

Je deed zachtjes, om haar vooral maar niet wakker te maken. Een plens water in je gezicht. Douchen doe je na het werk. Je bent op je tenen naar de kamertjes van de kinderen geslopen. Dat doe je elke ochtend: even de deur open om je ervan te verzekeren dat ze er nog zijn. Geen groter wonder in je leven dan die twee. Je jongen en je kleine meid.

Tegen je beste vriend heb je het ooit gezegd: je weet niets van liefde tot je een kind krijgt. Als er iets je met trots vervult is het wel je vaderschap.

Je jongen en je kleine meid, hoe zal het zijn als ze gaan puberen? Je zit in de auto haalt even je schouders op. Geen idee, je moet geen voorschot willen nemen op de toekomst. Het gaat om wat er nu is. Je zet de radio aan. Gelukkig zit je voor de files. Je verbaast je over de mooie zonsopgang. Op de radio draaien ze ‘Lovely day’ van Bill Withers. Je zingt mee.

Je zou niet meer thuiskomen. Toen het gebeurde, zag je toen in een flits je leven aan je voorbij trekken? Je jongen en je kleine meid?

Je wordt gemist. Wat een verdriet.