Doolhof

Elke dag moet je de puntjes weer met elkaar verbinden. En telkens mislukt je dat. Elke dag lijkt alles weer anders, telkens is dat weer een verbijsterende verrassing. Wat zal er gaan gebeuren? Ze leggen het je uit, keer op keer, tevergeefs. Je probeert trucjes te bedenken om je wereld te ordenen, maar niets helpt. Soms denk je dat mensen stiekem op je kamer komen als jij er net niet bent. Hoe kan het anders dat je altijd alles kwijt bent? Soms probeer je er iets tegen te doen en verberg je wat je dierbaar is.

En vervolgens vergeet je dat weer. En zo is dus continu alles zoek. Zoals er meer verloren raakt, zoals de woorden, de zinnen. Je bent bedreven geworden in het erom heen praten, en soms begrijpen ze wat je eigenlijk wil zeggen. Of nemen ze de moeite om te checken of ze het bij het juiste end hebben.

Het leven is een reis geworden zonder een duidelijke route of plan. Je weet niet welke kant je op gaat, je zou graag het overzicht willen hebben, maar dat lukt je maar niet. Als je het even lijkt te begrijpen ontglipt het je weer. Je bent continu de weg kwijt. Godzijdank zijn er momenten dat je dat niet weet en dat je dat niet dwarszit. Hopelijk zul je die vaker krijgen. Dat het je allemaal niet uitmaakt, dat er alleen maar een ‘nu’ is.

Dat je niet weet waar je aan toe bent maakt je angstig. En je angst maakt je wantrouwig. Je wil begrijpen waarom dit gebeurt. Wie zit er achter al dit vreselijks? Wie zorgt dat je de weg niet meer kan vinden? Wie zorgt dat je zinnen ontsporen? Wie heeft dit op zijn of haar geweten?

Je bent niet gek, zeker niet. Dat dit jou gebeurt. Jij die altijd zo goed in staat was om voor jezelf te zorgen. Jij die altijd hard werkte en zo goed voor anderen kon zorgen. Hoe kon het zo misgaan?

Je loopt op je tenen, het put je uit. Die warrigheid in je hoofd, het vergeten van belangrijke informatie. Een televisie die je niet meer aankrijgt, omdat je de knopjes niet begrijpt, een afspraak die je overvalt, omdat de dagen van de week geen logische volgorde meer hebben.

Elke dag opnieuw betreed je weer het doolhof van de dementie en elke dag verdwaal je meer en meer. Soms realiseer je je dat er geen weg terug is en dan is je verdriet hartverscheurend.

Gelukkig ben je dat vijf minuten later weer vergeten