Die ene ochtend …

‘Woensdag ochtend – 23 mrt. 7:00AM: Ik word moeizaam wakker, door de kier tussen mijn twee gordijnen komt een straal licht naar binnen. Ik voelde de warmte op mijn gezicht. Een mooie dag zou je zeggen, maar integendeel.

Het was een dag na de aanslagen in Brussel. Dagelijks dacht ik nog aan de aanslagen in Parijs. Ik droomde erover. Hoe ik de held was, maar vaak zag en voelde ik ook de chaos en paniek. De kogels vlogen om mijn oren. En elke keer werd ik geraakt. Ik zag de mensen op de grond liggen. Ik was gevangen in mijn eigen droom. Ik schoof mijn dekens opzij, strekte me uit, gaf de snooze-knop van mijn wekker nog een ram en ging op de rand van het bed zitten. Ik voelde me leeg en verdrietig. Ik moest even bijkomen van de hectische tijd. Veel school, aanslagen vlogen om de oren en het leven ging rustig zijn gangetje. Maar deze ochtend was anders dan andere. Ik liep zonder enige gedachte naar beneden. Ik had geen honger dus nam twee grote slokken uit het pak vla. Ik was veel te vroeg dus besloot maar tv te gaan kijken. Na een zoektocht vol frustratie had ik eindelijk de afstandsbediening. Ik zet de tv aan en het eerste beeld wat ik te zien krijg zijn twee huilende agenten in elkaars armen. Een foto die tijdens de aanslagen in Parijs is genomen. Mijn emoties schoten overhoop. Ik kreeg kippenvel en ondertussen werd ik ontzettend boos en agressief. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kreeg een gevoel om te vluchten. Het was ongeveer 7:30 en ik moest om 8:15 op school zijn (het is ongeveer 10/15 minuten fietsen). Ik pakte mijn tas en fietste richting school met een ongelofelijke omweg. Ondertussen schoot mijn hoofd vol met gedachtes: "Waarom doe je zo? Waarom raak je zo emotioneel? Ik ken alle slachtoffers toch niet.” Maar ik snapte (en snap nog steeds) niet hoe een mens dit een ander mens aan kan doen. Het klopt gewoon niet. Ik voelde me verslagen. Alsof ik heb gefaald.

De hele dag lang werd ik belaagd met nieuws over de aanslagen, de dood en verdriet. Ik kan het niet voor woorden brengen. Sterker nog, er zijn geen woorden voor. Discussies over de ‘oplossing’. De ene roept: "afknallen!". De ander roept "het gebeurt toch niet in Nederland". Ik weet het niet. Ik kan nog duizenden woorden hierover kwijt, maar geen één zal de oplossing zijn.

Zijn we wel op zoek naar de oplossing? Is er wel een oplossing? Gaat het ooit ophouden? Ik zit vol met vragen. Hoe onmenselijk het ook klinkt, die dag ging er bij mij een knop om. Waar zijn we mee bezig?