De wachtkamer

Er is geen stillere plek op deze aarde, dan de wachtkamer van de huisarts. De steriele lucht en de sobere inrichting, zorgen er onbewust voor dat je je gedeisd houdt. De assistentes hebben er een handje van om muisstil op hun witte klompjes rond te schuifelen, maar zodra je aan de beurt bent galmt je achternaam opeens door de lege ruimte.

Normaal gesproken ga ik nog liever dood dan dat ik de Margriet lees, maar dan vind ik het ‘Gouden verhaal van de week’ opeens kneiter boeiend. Ik heb altijd medelijden met mijn ongemakkelijke mede-wachtkamer patiënten. Iedereen probeert zo bescheiden mogelijk te hoesten en mensen fluisteren elkaar gedag. Wat een enorm contrast met als je alleen thuis bent. Als je dan een snoeiharde ruft laat denken de buren dat No Surrender door de straat scheurt.

Gelukkig maken sommige mensen wel gewoon een praatje en vertellen ze mij uit zichzelf wat ze mankeren. Die ene keer dat ik in de wachtkamer zat omdat ik al weken vreselijke steken in mijn achterste voelde, probeerde ik de vragende “wat heb jij dan” blik van een aardige mevrouw te vermijden. Zij had al over haar zwakke knie verteld en volgens haar mimiek was ik nu aan de beurt. ‘Ik heb vreselijke buikpijn steeds’, loog ik. Ja doei ik ben enorm spontaan, maar ik voelde me niet geroepen om uitgebreid te vertellen dat ik regelmatig een op hol geslagen kringspier had. Gelukkig was ik daarna aan de beurt.

‘MEVROUW KWAKKELAAR’

Ik was nog een jong schaap dus een inwendig onderzoek vond ik enorm spannend. Ik vertelde de oude dokter over mijn buikpijn maar wees naar mijn kont. De dokter wist meteen genoeg. Toen hij met zijn glibberige handschoen op onderzoek uit ging in mijn poepert raakte ik even in paniek. ‘Meneer u zit in het verkeerde gat!’ Dokter proestte het uit en zei: ‘Rustig maar meid, er is niets aan de hand. Je hebt bij extreme spanning last van anuskramp.’ Ik kon wel janken. Meen je dat nou? Elke ziel heeft een normale blessure, maar Kwakkelaar heeft weer wat raars. Dokter gaf mij als advies: ‘Mocht je kramp op voelen komen, dan moet je persen. Gewoon alsof je moet drukken.’ Nou lekker dan… Bij de eerstvolgende Tsunami stond ik dubbelgeklapt in de supermarkt vastgeklampt aan het rookworst schap met weeën in mijn hol.

‘Push!’