De kunst van het afgewezen worden

Voor de sollicitanten in de categorie 45plus/50min. De jongere lezers haken nu af? Niet doen! Lees en leer! Want afgewezen worden is een kunst. Of dat gaat om een afwijzing op de lagere school omdat je niet gekozen bent voor het slagbalteam, door die minnaar in spé,of die senior die niet mee mag doen met de volksdansgroep wegens platvoeten. Afgewezen worden is lastig, vermoeiend, hartverscheurend, en vooral leerzaam. Toch?

Ik solliciteer. Volgens het boekje. CV met alle toeters en bellen, een motivatiebrief waarin ik mijzelf de hemel in-prijs, waarom ik juist dit bedrijf kies (nou eh u zit in de buurt wel zo prettig hé), mijn competenties ( joh… ik ben dé persoon die jullie gaat helpen naar dat hogere doel) en wat ik zoal doe in mijn vrije tijd (dan ga ik naar de kindervolksdansgroep en geef slagbal-les aan bejaarden.. nou goed?). En dan wachten op de standaardafwijzing.

Want zo gaat dat in recruitmentland. Men vraagt, men ontvangt, maar fatsoenlijk afwijzen… helaas die kunst verstaat men nog niet. Alleen dat automatische zoekertje erover heen: opleidingscheck, geboortejaarcheck. En uiteindelijk de digitale dooddoener: “Helaas sluit jouw profiel niet aan …”. Als je al de Lucky Bastard bent die dit nietszeggende bericht ontvangt.

Ik ben een aanhouder dus ik bel. “Goedemorgen… ik ben afgewezen.” “Kunt u mij vertellen wat er mis met mij is?” De sollicitatie waar ik al mijn bloed, zweet en tranen in heb gestopt wordt ergens uit een lade geplukt. Dan komt men tot de kern van de zaak: “Nou eh mevrouw u bent te oud en best wel duur”.

Zo dan. Het hoge woord is er uit. En dat leermomentje dan? Dat leeftijd relatief is. Want ik kom er inderdaad niet meer mee weg om rond te gaan lopen in minirokjes. Maar met een dikke panty eronder kom ik best een eind. En duur? Tja… wat is duur? Mijn bloedjes smachten naar mijn extra toelage naast die DUO- fooi.De schoorsteen moet roken.

En nu dé KUNST: vriendelijk reageren zonder zure ondertoon. Ik dank de personeelsfunctionaris hartelijk voor de fijne feedback. Ik geef aan dat ik me 10 jaar jonger voel, best bereid te onderhandelen over salaris en wens ze tenslotte, na dit zinloze belletje, veel succes bij het vinden van de geschikte kandidaat. In gedachten steek ik daarbij mijn middelvinger op. Op naar de volgende afwijzing, maar OPGEVEN? NEVER! Op naar het volgende leermoment. Dus ook brugpiepers en krasse knarren: afgewezen worden is niet erg wanneer het argument niet deugd. Steek in gedachte je middelvinger op.