Angst (deel 1)

Angst is een emotie veroorzaakt door een bedreiging en die meestal leidt tot een ontwijking daarvan. Angst wordt beschouwd als een basaal overlevingsmechanisme, als reactie op een specifieke prikkel, zoals pijn of dreiging van gevaar. Dit laatste kan een confrontatie met die prikkel of juist een vecht- of vluchtreactie tot gevolg hebben. Bij extreme vormen van angst kan verstarring optreden: men is dan als het ware ‘verlamd door angst’…..

Het geluid gaat door merg en been. Het klinkt als het huilen van een wolf. Zelden heeft een enkel geluid mij zo’n angst bezorgd. Ik probeer het geluid te lokaliseren, maar waar ik ook kijk, niets dan duisternis. Totale duisternis. Ik sluit even mijn ogen en doe ze weer open. Soms helpt dat om iets te kunnen zien in het donker. Nu zie ik vaag de maan vrij komen achter de wolken. Het is prettig om wat meer te kunnen zien dan enkel het zwarte niets. Nu ik een beetje zicht heb kijk ik om me heen. Ik bevind me op een straat die me totaal niet bekend voorkomt.

Ik doe mijn best om iets te herkennen, maar de inktzwarte duisternis maakt dat onmogelijk. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik weet het niet. Mijn geheugen is leeg. Een groot zwart gat. Net zo zwart als de duisternis om me heen. Ik controleer mezelf op verwondingen, maar alles lijkt prima in orde. In de verte hoor ik het huilen weer beginnen. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat het gewoon een eenzame hond is die buiten is gesloten. Zonder succes. Eenzame honden huilen niet zo. De rillingen lopen over mijn lichaam van dat geluid. En dat ik niet weet hoe ik hier terecht ben gekomen maakt het er niet beter op.

Verderop in de straat zie ik licht schijnen. Ik loop die kant op. Door een ijskoude windvlaag, merk ik dat ik slechts gekleed ben in een t-shirt en boxershort. Waarom loop ik midden in de nacht schaars gekleed over straat? Ik moet snel ergens naar binnen, want ik bevries bijna. Ik versnel mijn pas en voel een ruw wegdek onder mijn blote voeten. Fijn, ook geen schoenen aan. Zonder schoeisel doet elke stap pijn, maar ik moet doorzetten. Achter mij gaat het gehuil door. Dichterbij nu. Een stuk dichterbij. Het gehuil wordt wanhopig, waardoor ik nog sneller ga lopen. Maar ‘de huiler’ gaat sneller dan ik. Ik besef dat ik het niet ga halen.

Wordt vervolgd…..

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl