Zombies van de hedendaagse maatschappij

Wanneer je tegenwoordig iemand ziet lopen zal een mobieltje niet meer ontbreken. Als hersenloze zombies lopen we elkaar straal voorbij. We lijken bijna wel vergroeid te zijn met de technologische snufjes van vandaag de dag. Onze maatschappij is koud en kil geworden, maar dit werd me pas echt duidelijk toen ik laatst de trein instapte.

Het was weer een prachtige dag om plaats te nemen in de trein tussen al die goed gehumeurde mensen. Gelukkig ben ik, net zoals iedereen, in het bezit van een mobiel waar ik al mijn kostbare levensminuten aan kan verspillen. Dan hoef ik in ieder geval niet te communiceren met de buitenwereld.

Mijn treinbuurvrouw in de linkerrij maakt het zich gemakkelijk en gaat lekker onderuit hangen met haar voeten tegen de leuning. Haar tas is neergegooid op de stoel naast haar. Ook zij probeert contact met de buitenwereld duidelijk te vermijden. Mijn voorbuurman sluit in sneltempo zijn oordopjes aan en drukt deze in zijn oren. Hij zet de muziek zo hard dat je niet eens hoeft te proberen om een gesprek aan te knopen.

De trein rijd in een fijn tempo door en stopt bij het volgende station. Plots wordt de rust en kilte van het technologische tijdperk verstoord door een enorme groep luidruchtige oudere dames die besluit om de hele coupé te bezetten. Eén van hen neemt naast mij plaats. Een beetje ongemakkelijk blijf ik uit het raam staren en kijk ik zo nu en dan op mijn mobiel. Ik luister naar de gesprekken van de oudere dames die de hele coupé lijken te vullen met een warme en huiselijke sfeer.

Plots vraagt de vrouw naast mij waar ik heen ga. Ik vertel haar dat ik naar Leeuwarden ga in de hoop dat dat genoeg is, maar de vrouw blijft stug doorvragen naar mijn studie. Een tijd lang blijf ik met haar praten en zo langzamerhand begin ik het echt gezellig te vinden. Mijn mobiel is inmiddels verdwenen in mijn jaszak en in de coupé is het na lange tijd weer eens ouderwets gezellig.

Dan wordt er omgeroepen dat we aangekomen zijn op station Leeuwarden. Ik stap uit, zwaai nog even en wens de oudere dames veel plezier. Een kille windvlaag komt me tegemoet en zo komt ook de kille, koude sfeer van onze maatschappij weer terug. Iedereen snelt zich naar de bus of de volgende trein terwijl ze hun ogen gericht houden op hun mobieltje. Nu mijn eigen ogen niet gericht zijn op een scherm valt dit mij extra op. Even loop ik te klagen over dat we allemaal een stel zombies zijn, maar terwijl ik naar mijn bus loop, grijp ook ik naar mijn mobiel.