ziek

Ziek
Ik houd het meest van mijn hond als ze ziek is. Ik zou het liefst bij haar in de bench kruipen. Of liever nog, haar bij mij in bed nemen. Er zijn echter regels in huis, ondemocratisch opgesteld door mijn eega en daar is dus geen sprake van. Om haar grote natte vragende ogen te vermijden kruip ik af en toe achter de krant.
Na één regel spring ik al weer op van overlopende liefde. Uitlaten is niet nodig, dat scheelt weer, aangezien ze ongevraagd haar plasjes in huis doet. Het is net als met zieke kinderen, die slapen alleen maar, je hebt een zee van tijd om te lezen, het huis is eindelijk opgeruimd, en als je poeslief vraagt of ze wat sap willen drinken krijg je een hoog klagerige piepstemmetje ‘jaaaaa…’ alsof ze het voor jou doen. Maar dan de herstelperiode van kleine kinderen. Een regelmatig terugkerende ramp. Nog net niet naar school, niet willen spelen en gewoon helemaal niets willen. De uitdrukking dat je ze achter het behang zou willen plakken is op zulke dagen bedacht.
Nee dan onze hond. Die slaat dat over, is van de ene op de andere dag gezond, blaft als de bel gaat, kijkt naar de la waar de bal ligt en verwacht weer een wandeling naar het park.
Toch is mijn voorstel op zulke dagen om de kinderen in te ruilen voor een paar honden resoluut afgewezen.
Ach, achteraf toch geen spijt van, ik heb ze nu allemaal.
Els Hellinga