Zangeres zonder naam

Ze zegt dat ze acht jaar viool heeft gespeeld. ‘Sergey Khachatryan? Uit Armenië?’ Nee, die kent ze niet. Nu wil ze graag operazangeres worden. Hoge sopraan. ‘De stem van een kind?’ probeer ik. Ze knikt. Een jaar of acht schaven ligt voor haar boeg. Ik wijs naar de ramen en vraag: ‘Kunnen die kapot?’ Ze lacht.

Zomaar ineens een pareltje cultuur. Een jonge vrouw vergeet even de oorlog wanneer ze praat over haar passie. Ik denk terug aan Eerste Kerstdag. Enkele van mijn schaarse uurtjes televisie
in het afgelopen jaar. André Rieu in Maastricht en Boudewijn de Groot in een docu van Het Uur van de Wolf. Wat ik die avond zag, schud ik als een spel kaarten door het gesprek.

‘Het valt me altijd op dat zangers en zangeressen zo goed geaard zijn. Ze zingen toch vanuit hun buik?’ ga ik verder. Ik zie de nieuwste lichting van De Drie Tenoren weer voor me. Ze staan erbij alsof ze te lang één spiergroep hebben getraind in de sportschool. De kunstenares tegenover mij houdt haar hand vlak voor haar gezicht. In de bekende hoek van negentig graden met haar pols. ‘Zo bereikt je stem ook het publiek op de achterste rij’ brengt ze overtuigend.

Ik klop op mijn onderrug zoals ik Boudewijn zag doen. ‘Nee, het zijn niet de nieren’ beantwoordt ze mijn vraag. Soms krijg je onverwacht een antwoord op een vraag die je al weken hebt. Plots gaat ze staan en drukt ze haar handen krachtig in haar middel. ‘Je perst je lichaam samen en gebruikt het als klankkast, je torso is het instrument. En tegelijkertijd ontspan je je bovenlichaam’ zegt ze met een lach. Ik kijk bedenkelijk.

Wanneer ik begin over haar land, draait ze snel haar hoofd weg. Even later kijk ik in rode ogen. Had ik er niet over moeten beginnen? Het bijzondere is dat ze nu nog krachtiger oogt als daarvoor. Ik schud haar de hand. Met een blakend zelfvertrouwen zegt ze me dat ik welkom ben in Het Concertgebouw, als de tijd daar is. Ik vergeet haar naam te vragen.

Als ze wegloopt, zie ik beelden van haar in een lang en wit gewaad, gepassioneerd aria’s zingend, tussen de brokstukken van haar kapotgeschoten stad.