We leven in boxen.

We leven in boxen. We staan op in een box die we onze slaapkamer noemen. We ontbijten in een box, de keuken genaamd. We rijden naar ons werk in een box op wielen, die sinds 1885 de naam auto draagt. Om vervolgens aan het werk te gaan in voor velen ook een box: kantoor, klaslokaal of een anders genaamde ruimte. We kunnen onszelf boxed people noemen, want we zijn altijd in boxen te vinden. Maar is dit leven in ‘boxen’ de oorzaak van ons denken in boxen? Het in hokjes plaatsen van mensen? Het bekritiseren van alles en iedereen om ons heen? En kunnen we dit ook omdraaien? Hup uit die boxen, Unboxing, het losbreken uit deze boxen, het lospeuteren van de randjes om eruit te kunnen stappen. Weer de buitenlucht opzoeken, net als onze voorouders , de holbewoners, dit deden. Diep van binnen willen we dat allemaal, holbewoner zijn. Alleen dan met verplichtingen. Holbewoners met werk. Werken waar en wanneer wij dit willen en alles in je eigen tempo. Ik vraag me af hoe dat eruit zou zien, hoe we langs elkaar of met elkaar zouden samenleven. Werkt dit dan misschien bevorderend voor de vastgelopen economie en creëert dit dan de banen waar zoveel tekort aan is? Ik weet niet of dit de oplossing zou zijn, maar is dat niet de enige zekerheid die we hebben, die onzekerheid? Onzekerheid over de toekomst. Ik ben benieuwd of het holbewoner beeld dat ik nu voor ogen heb ooit nog uit zal komen, hopelijk wel met kleding. Maar goed dat is weer een ander beeld. Ik wacht nieuwsgierig die onzekere toekomst af. Eerst eens uit deze geel met blauwe box stappen die bekend staat om zijn vertragingen…