Wat denk je nou zelf?!

Na enige tijd met mezelf gediscussieerd te hebben kwam ik toch tot de conclusie dat het tijd was om me weer eens onder de mensen te voegen en naar het de feestje van mijn jarige vriendin te gaan. Eenmaal daar, in een klein gezelschap van 7 leuke jonge mensen, betrapte ik mezelf erop dat ik het toch wel erg goed naar mijn zin had. Ik besloot om gewoon te genieten en niet op de tijd te letten, ondanks het college de volgende ochtend.

Ik werd al snel uit mijn gedachtengang gehaald toen ik mijn jarige vriendin hoorde zeggen “dat moet je aan haar vragen, zij is de enige niet-roker”. Ik voelde dat de ogen plots op mij gevestigd waren. Ik keek naast me en zag een jongen staan met zijn peuk al in zijn mond en aansteker klaar in zijn hand. Ik draaide mijn hoofd terug naar mijn vriendin en vroeg verbaasd “wordt er binnen gerookt?” Mijn vraag werd al snel beantwoord door mijn eigen zus; “Ja wat denk je dan zelf, er staat een asbak op tafel!”. Ik keek op tafel, en ja hoor, daar stond ie. Hij was me nog niet opgevallen. Ja… wat denk ik zelf… Ik denk dat het niet raar is dat ik, als niet-roker met astma, er van uit ging dat er niet binnen gerookt zou worden (ook al ben ik de enige niet-roker).
Ik voelde de ogen nog steeds op mij gericht dus ik keek de jongen met zijn peuk in de mond weer aan en zei “ja is goed, ik ga zo wel weg”. Ik merkte dat de jongen toch even twijfelde voor hij naar het raam liep en die op een kier zette. Ik legde mijn jarige vriendin uit, die zei dat ze wou dat ik bleef, dat ik met mijn astma het niet wou riskeren. Ik wist dat ik er dan de volgende dag last van zou hebben door kortademig te zijn en extra moe, dus dat ik wel weg zou gaan.

De jongen had inmiddels zijn sigaret aangestoken en wende zich nogmaals tot mij "ik heb het gevoel alsof je door mij nu weg gaat" terwijl hij zijn rook mijn kant op blies. Beleefd, zoals ik door mijn moeder ben opgevoed, antwoordde ik dat dat absoluut niet het geval was. Ik dronk mijn laatste beetje bier op terwijl de rook mijn neus al binnen drong. Ik stond op en nam afscheid van mijn vriendin en mijn zus, die me nog zo nadrukkelijk had gezegd “ja, wat denk je dan zelf?”