Waar kan ik heen?

Waar kan ik heen? Twaalf keer stelde Henk Westbroek deze vraag in dat liedje. Hij opteerde achtereenvolgens Duitsland, Chili, Koeweit, Amerika, Noord-Ierland, China, Schotland, de USSR, Cuba, Polen, Lapland en Nederland. En vervolgens: “Ik heb getwijfeld over België”. Als dertiende optie. Dertien. Voor velen een ongeluksgetal. Plan M. De M van metro. De M van Maalbeek. De M van Massamoord. Op de M van Maart, de 22e, 2016.

Waar kan ik heen? Deze vraag stellen we als we plannen maken voor onze zomervakantie. Even weg van huis en haard, van de ellende op de wereld, de stress op school of werk. Dichtbij met de auto, of juist ver weg met het vliegtuig. Want wie verre reizen maakt, kan veel vertellen. Voor honderden mensen werd hun verre reis bruut onderbroken op een luchthaven. Tenminste 34 van hen zullen nooit meer hun verhaal aan ons kunnen vertellen.

Waar kan ik heen? Deze vraag stellen daklozen als de avond is gevallen en er geen opvang is. Terwijl wij veilig tussen vier muren het achtuurjournaal of een of andere soap kijken, vragen zij zich af hoe ze alweer een lange, koude nacht doorkomen.

Waar kan ik heen? Deze vraag stellen anno 2016 honderdduizenden vluchtelingen, die het net als Henk Westbroek in 1982 in hun eigen land benauwd kregen. Benauwd van Boko Haram, Al-Shabaab, president Assad, Al-Qaeda, Daesh, de PKK, de Taliban. Zouden zij getwijfeld hebben over België?

Waar kan ik heen? Deze vraag stellen Nederlanders die willen emigreren. Omdat het gras van de buren groener is? Omdat grondstukken in het buitenland veel goedkoper zijn? Omdat ze het in eigen land benauwd krijgen? Misschien ook wel omdat het terrorisme nu wel heel dichtbij komt. Zouden zij nu twijfelen over België?

Waar kan ik heen? Deze vraag stel ik mijzelf ook wel eens, als ik ons gepolariseerde land aanschouw. Ik wil niet naar Turkije, daar zit de PKK. Niet naar Irak, daar zit Al-Qaeda. Niet naar die oorlogslanden in de dagelijkse newsflash. Niet naar Syrië, vanwege Daesh. Maar ik heb geen twijfel over België. Ook niet na 22 maart 2016.

Waar kan ik heen? Deze vraag hoeven we volgend jaar misschien al niet meer te stellen. Want wellicht zijn onze grenzen dan gesloten. En moeten we bij elk gebouw door een veiligheidspoortje, bewaakt door soldaten met doorgeladen mitrailleurs.

Waar kan ik dan nog heen? Naar bed. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Welterusten Nederland.