Vroeger toen ik naar school ging…

Op een middelbare school buiten Utrecht, in een schoollokaal, werk ik als surveillant, met 27 leerlingen die een proefexamen maken. In de stille zaal wordt een concert weggegeven van optrekkende neuzen en omslaande papieren en als kers op de taart hoor ik af en toe iemand kuchen. Vroeger toen ik toetsen moest maken, keek ik altijd hoe de surveillant zich gedroeg. Wanneer hij opkeek, wat hij deed terwijl ik de tijd had de toets te maken. Ik dacht dat er een algoritme op te maken viel uit de gedragingen en bewegingen van de surveillant. Helaas voor mij klopte dit algoritme niet altijd. Menig maal zat ik zwetend op mijn stoel met een spiek brief tussen mijn benen, in mijn schoen, in mijn woordenboek of in zo’n handige, als je erop klikt veranderd het reclame bordje, waar je perfect een spiek brief in kon verstoppen. Als de surveillant, meestal een oudere man, (zo wordt ik nu ook gezien door 14 jarigen) met een krantje voor zijn neus, eroverheen spiekte en mij recht in de ogen aankeek, trok ik altijd een moeilijk gezicht, alsof ik heel erg moest nadenken over wat er in de toets gevraagd werd, om vervolgens weer op mijn eigen tafel te kijken. Net zoals dit meisje nu bij mij doet. 3e rij van rechts, achterin verstopt. Je weet dat ze iets in haar schild voert, of gaat uitspoken, alleen de vraag is wanneer. Totdat ze beslist dat onze blikken te vaak gewisseld, ze vriendelijk lacht, een zucht slaat en door gaat met haar toets.