Uit de kast; ik werk bij de Railcatering

Mijn grote ‘comming out’; ik werk bij de Railcatering. Ik vertel het eigenlijk nooit aan mensen, soms zelfs niet als ze erom vragen, maar eigenlijk hoef ik mij er helemaal niet voor te schamen. Het is namelijk een onwijs actief, flexibel en – al wordt dit door menig mens ontkent – sociaal baantje.

"Ag" verzucht meneer "in de trein zitten is zo zwaar nog niet." "Niet zo zwaar als met 15 kilo door de trein lopen" grap ik hem terwijl ik zijn koffie inschenk "Ja, dan had je maar een vak moeten leren." Wat de uitgesproken treinreiziger niet lijkt te weten is dat we een gevarieerd stel (vrolijke) aandachtszoekers zijn. We hebben horlogemakers, chefkoks, historicussen, kunstexpers en hier en daar een verdwaalde humanisticus. Allemaal geleerd voor een vak, waarom we dan koffie verkopen in de trein? Omdat het ontzettend bevredigend is.

Als hyperactieve treinkonijnen stuiteren we door de trein, (bijna) altijd vrolijk. Koffie’tje hier, thee’tje daar en de gevulde koeken vliegen ons om de oren “15 kilo weegt het”, “nee, ik heb ‘s avonds geen last van mijn rug”, “ja, ik verkoop wel vaker wat”; aan interactie geen gebrek. Naast de standaard praatjes ook veel bijzondere ontmoetingen op onverwachte plekken, bijvoorbeeld een knappe conducteur hier en daar (Stefan, Stephan, Steven, hoe heette je nou?).

Ik ben er blijven plakken na een mislukte zoektocht als parttime communicatiemedewerker. Na een tijdje besefte ik mij dat het niet aan de incapabele recruiters lag, dat ze geen echt talent herkennen als het voor hun neus staat, maar aan mijn eigen enthousiasme. De hele dag naar een computerscherm staren en teksten redigeren over onderwerpen die iedereen vergeet zodra ze het hebben gelezen is geen werk waarbij je het idee hebt dat je een verschil maakt. Been there, done that. Hoe gek het ook mag klinken, bij de Railcatering krijg je dat gevoel wel.

Wanneer ik toeristen de weg wijs op het station, wanneer ik reizigers help hun route uit te stippelen, wanneer ik een oude oma help uitstappen en wanneer ik die vermoeide student blij maak met zijn eerste en hoognodige kopje koffie van de dag; dat zijn allemaal momenten waarop je niet als middel, maar als mens gewaardeerd wordt.

Oké, en een beetje flirten in de trein en met collega’s maakt het ook niet onaangenaam.