Steek anders gewoon je kop in het zand

En dan is er altijd de ‘day after’. Ze volgen elkaar in steeds rapper tempo op. Ik zit in een koude metro waarvan de lampen het niet doen. Als we de tunnel in rijden, wordt alles zwart. De timing is slecht. Ik lees nieuws over gisteren. Het is eigenlijk geen nieuws, maar een herbeleving van wat er zich afspeelde. De krantenkoppen schreeuwen, maar de foto’s op de voorpagina’s doen het meeste pijn. Ze tonen verdriet, leed en wanhoop.

Een nerveuze steek in mijn buik, een vlaag van angst krijgt me te pakken. Ik bekijk verschillende sociale media. Hartverwarmende acties en reacties, zoals we dat eerder bij Parijs ook al zagen, glijden over mijn scherm. Wanhoop en verdriet maken plaats voor steun en naastenliefde, iets wat we op een normale dag nog weleens vergeten te tonen. Mijn oog valt op iets wat me sinds gisteren bezig houdt; Verschillende berichten worden de wereld in geslingerd om mensen te vertellen dat ze niet bang moeten zijn. Het lijkt wel alsof het tegenwoordig een keuze is om wel of geen angst te voelen. Steek anders gewoon je kop in het zand, dan is alle dreiging weg en heb je de vrijheid waar je zo naar lijkt te verlangen.

Sinds wanneer moeten we vechten tegen het onbehagelijke gevoel dat we onszelf niet meer kunnen beschermen? En dat de dappere mannen en vrouwen, die zwaarbewapend een oogje in het zeil houden, in de meeste gevallen alleen de schade maar kunnen beperken? En sinds wanneer is het not done om toe te geven dat we ons bedreigd voelen en daar de passende emoties bij te ervaren?

Natuurlijk ben ik ook van mening dat we ons leven niet moeten laten bepalen door mensen die ons het licht in de ogen niet gunnen. Maar is het werkelijk zo onacceptabel dat we, terwijl we ons in onze keuzes en activiteiten niet laten stoppen door de hete, verbitterde adem van de IS in onze nek, een emotie voelen die volstrekt menselijk is?

Bij iedere scheur in onze veilige haven, die beetje bij beetje minder veilig voelt, en bij iedere foto van iemand die verscheurd en ontredderd de wereld in kijkt, zou iedereen toch een steek van angst moeten kunnen voelen?