Schijnveiligheid

Rotterdam Centraal staat vandaag vol met politieagenten. Bewapend en beschermd met hoofddeksels en kogelvrije vesten bewaken ze beide entrees, wachtend tot er hopelijk niets gebeurt. Meneer bij de achteringang knikt instemmend als ik vraag of het met de aanslagen in Brussel te maken heeft.

De ‘aanscherping van veiligheid’ heeft iets bedreigends. Waar ik normaal gesproken zonder nadenken mijn trein probeer te halen, kijk ik nu om me heen of ik iets verdachts opmerk wat de agenten wellicht over het hoofd zien. Terwijl ik met mijn net gekochte broodje falafel naar huis loop, spookt het door mijn hoofd dat ik op slechts 400 meter afstand van een blijkbaar potentieel doelwit woon.

Onder het genot van m’n falafel zakt mijn paranoia gelukkig af. Ik denk aan een artikel wat ik zojuist las: je hebt meer kans om aangereden te worden door een bus dan geraakt te worden door een aanslag. Ik vraag me af of ik, als ik terrorist zou zijn, überhaupt Rotterdam als doelwit zou kiezen. Amsterdam Centraal, waar dagelijks 75.000 meer reizigers komen en wat bovendien onze hoofdstad is, lijkt een logischere keuze. Of wellicht Den Haag, om een politiek statement te maken. En bovenal zou ik niet ‘the day after’, wanneer de beveiliging op z’n scherpst is, een aanslag plegen.

Zoals ook na Parijs verklaren politici echter direct de oorlog aan terrorisme en smeken ze om alertheid van de samenleving. En voor het eerst ervaar ik daadwerkelijk de indirecte gevolgen: extra beveiliging op drukke plekken en meer blauw op straat, zoals Geert Wilders dat zo graag ziet. Alsof dat iets gaat helpen. Waarom zou een zelfmoordterrorist terugdeinzen als hij een paar agenten ziet staan? Die bomgordel gaat toch wel af.

Ik ben niet bang voor terrorisme. Ik ben bang voor schijnveiligheid. Het is een bevestiging van wat men (ongegrond) denkt: “de dreiging is substantieel vergroot en mijn waakzaamheid is terecht.”

Ik ben bang voor mensen die niet inzien dat schreeuwen en vingertjes wijzen slechts leidt een vicieuze cirkel van meer verdeeldheid en meer aanslagen. Ik vrees dat Orwell gelijk krijgt, want een vrije samenleving kan nooit écht iets ondernemen tegen terrorisme zonder de vrijheden teniet te doen die ze ertegen wenst te beschermen.

Dus ondanks de reële dreiging om aangereden te worden, blijf ik gewoon met de bus reizen. Ondanks de politie op het station die volgens mij meer kwaad dan goed doet, pak ik morgen gewoon de trein. Fuck angst. Ik vind mijn vrijheid veel te belangrijk.