Schiet op, Douwe!

Toen ik ter wereld kwam, en de televisie aanzette om te zien in welk land ik ben geboren, vielen mij een aantal zaken op. Nederland wordt gemakkelijk tweede op voetbaltoernooien en wint bij uitzondering wel eens een Tour de France of Eurovisie Songfestival, en dan alleen met gewoon gebleven lieden die bij uitreiking van de prijzen goedmoedig stamelen alsof zij passanten zijn.

Wat mij ook opviel vanuit de wipstoel: dit land heeft meer cabaretiers dan kunstenaars, en al doet het duo Elfie Tromp/Jerry Hormone tegenwoordig een aardige poging het onderscheid tussen de beroepsgroepen op te heffen, tegen de groei van het aantal cabaretiers valt niet meer op te boksen – zeker niet als Mark en Diederik ook nog mee gaan doen en wij de typetjes van Koot & Bie al jaren moeten missen.

Elk land krijgt de helden die het verdient, en als je meer hebt met Merkel dan rot je maar op naar haar land. Ik vind Nederland erg leuk. En dan was vroeger ook nog alles beter. Joop van den Ende, de enige media-ondernemer van dit land die mijn levenscyclus weet te omspannen, schilderde in den beginne eigenhandig de caravan van Bassie & Adriaan, en katapulteerde André van Duin hoogstpersoonlijk naar de top van de hitlijsten als de kijkcijfers tegenvielen.

Maar dat was vroeger. Nederland anno tachtig was een soort dorp, en de televisie een circus dat dagelijks langskwam. Ding-a-Dong of Bim Bom: moeders zet de kaakjes maar klaar. Evenals rijk raakten we later verwend, en wilden wel dertig kanalen, waarop hetzelfde te zien is maar dan minder. Kwam er iets voor in de plaats? Jawel: een Europese voetbaltitel, Goede Tijden Slechte Tijden, The Voice of Holland, maar nog geen hernieuwd Eurovisiesucces.

Ook daarin gaat wellicht verandering komen, want Nederland zendt al jaren zijn beste zonen en dochters naar het songfestival. De tijd dringt: dit jaar zullen ongetwijfeld een aantal anorectische kraaien met minder talent dan Douwe Bob de vluchtelingencrisis succesvol weten te bezingen. Maar terwijl Ilse & Waylon al een kalmte voor de storm vermoedden, bleef Trijntje gewoon doorwandelen. Niet ‘Slow Down’, Douwe. Schiet op! Schiet op als je door wilt gaan.