Scherven brengen verdriet

Een foto op facebook van een stel dat elkaar omhelst,
naast hen een man op de grond, zijn bebloede arm die naar het leven reikt, een kreet om hulp.
Drie mensen die vanmorgen onwetend hun dag begonnen.

Misschien waren zij de spanning in hun relatie kwijt,
samen weg om elkaar opnieuw te vinden.
In elkaars armen, vastgebonden door angst, elkaar gevonden.

Misschien stapte hij vanmorgen boos de deur uit,
ontevreden en gehaast door het leven door de druk van de maatschappij.
Presteren, steeds beter en altijd maar meer.
Liggend op de grond, terecht gekomen in een nieuw leven,
overspoelt door angst, zichzelf gevonden.

Stilte, verdriet.. Ongeloof maar tegelijkertijd zoveel besef.
Mijn wereld, onze wereld, kapot gevallen, naast alle scherven, verloren levens en gebroken harten.
Alles staat stil, maar toch gaan we verder.
We krabbelen op, de angst en de pijn ebt langzaam weg,
Tot morgen, volgende week of over maanden opnieuw,
onze wereld, de ruiten, levens en harten weer breken.
Totdat alles weer even stilstaat,
maar tegelijkertijd ook alles gewoon weer verder gaat.