Random acts of kindness

Dinsdag 22 maart. Terwijl ik achter mijn eettafel kruip om de eerste twee uur van mijn werkdag thuis te werken, vertrekt vriend K naar zijn kantoor vlakbij Zaventem. Opeens staat de Whatsappgroep van mijn Nederlandse vriendinnen in Brussel roodgloeiend. Aanslag in Zaventem. Ik roep uit het raam naar vriend K, maar onwerkelijk als het is, vertrekt hij naar zijn kantoor.
De rest van de dag is een blurr van tvkijken en het antwoorden op bezorgde berichten uit Nederland, soms met informatie die in Brussel nog niet eens bekend is. Ik zie honderd keer dezelfde beelden, maar kan de tv niet uitzetten. Ik erger me aan zeer bezorgde mensen, heb geen behoefte aan hysterische reacties.
In de lockdown ben ik van weeromstuit mijn huis gaan schoonmaken en koekjes gaan bakken. Mensen die mij goed kennen, weten hoe zeldzaam dit soort activiteiten mij overkomen.
Gelukkig zijn er in mijn kring geen mensen overleden of gewond, maar de slachtoffers zijn mede-standgenoten, -expats en moeders, vaders, dochters en zoons van hele verdrietige mensen.
Ik word benaderd door Nederlandse pers om te vertellen over de impact op ons leven in Brussel, maar zeg dat ik niet meer kan vertellen dan een gemiddelde inwoner van Amsterdam.
Het kost me 48 uur om uit deze roes te raken en te voelen dat alles aan deze stad veranderd is. De sirenes klinken anders dan wanneer er een politicus in Brussel koffie komt drinken, bij ieder geluid schrik je en over straat lopen voelt alsof je in een slechte misdaadfilm bent beland. Politie en leger op iedere hoek van de straat, uitgerust met wapens waarvan ik de naam niet ken.
Ik besloot vanochtend toch naar mijn ouders in Parijs te gaan voor Pasen. Van de ene naar de andere Europese brandhaard. Met de Thalys waar ik de vorige keer ook op had moeten zitten toen daar een aanslag verijdeld werd.
De metro is donker en bijzonder leeg voor een vrijdagochtentd in de spits. Ik kan zelfs zitten. In de metro kijken mensen elkaar wantrouwend aan, maar vindt mijn blik ook menige glimlach als ik er bij de andere persoon zie dat hij ook wantrouwend naar mijn koffertje kijkt.
Tot mijn grote verbazing is er geen controle en kan ik twee Thalystreinen eerder nemen. In de trein is veel politie en een lieve stewardess die onophoudelijk mijn theekopje blijft vullen waardoor mijn keelpijn een stuk beter gaat. Ik merk hoe ontroerd ik ben over deze random act of kindness.
We zijn veilig gemarkeerd op Facebook, maar het zal lang duren voordat dat ook helemaal zo voelt.