PSVullis

PSVullis

Er zijn foto’s die ik niet kan bekijken zonder misselijk te worden.
Beelden uit het ghetto van Warschau, waar weldoorvoede Nazi’s uitgehongerde Joodse mannen in lompen dwingen om voor hen te dansen. Schaterlachend
staan ze er in hun lange jassen omheen, sommigen klappen in hun handen.
Een gruwelijk gezicht, wetend dat het hele Ghetto later is uitgemoord.
Zwart wit, ver weg, lang geleden. Dat denk je.
De vergelijking met de PSV barbaren in Barcelona is griezelig. Dezelfde golf van misselijkheid overviel me.
Dezelfde volgevreten ellendelingen, dezelfde ontmenselijking, hetzelfde
machtsmisbruik, dezelfde lompen, dansjes, push-ups.
Wat voor a-sociaal monster ben je wel niet, met je brandende Eurobiljet dat voor deze vrouwen het verschil tussen wel en geen maaltijd kan betekenen. Ze graaide ernaar op haar knieen, hij smeet het overblijfsel op de keien. Gejuich uit de achtergrond.
Het is een op een met de jaren ’40. Vreemdelingenhaat, nationalisme, superioriteit van de eigen groep, Unter en Uber menschen, zondebokken, minachting en vernedering.
En altijd weer rond dat K. voetbal dat de meest wanstaltige creaturen rond zich weet te verzamelen. Onthutsend, het laat me niet los en ik kan er niet naar kijken. Zoals ik ook onmiddellijk de mute knop indruk bij al die nodeloze herhalingen van Wilders met z’n ‘minder’. Zoals ik wegzap als ik die carnavalsgangers van Pegida met hun varkensmutsen zie.
We zijn een volk geworden van welgedane, verwende, ontevreden, kortzichtige proleten met het geschiedkundig geheugen van een kolibrie.
( behalve u en ik natuurlijk..)