Plastic tas: ‘Nederland is helemaal gek geworden.’

Ooit maakte een klant mijn dag door te vragen of ik echt zo’n strenge manager had die ons erop wees om zo vriendelijk te zijn, een ander complimenteerde mijn glimlach na een chaotische dag werk, en van een leidinggevende kreeg ik op mijn kop na overplaatsing ‘je bent te lief voor klanten, sommige dingen kunnen écht niet.’ Maar dit moet ik echt van mijn hart, want de eerstvolgende klant die een bekrompen opmerking maakt over la plastic bag voor een dubbeltje, gun ik geen glimlach meer.

‘Nederland is helemaal gek geworden.’ ‘Oh meneer, is dat zo?’ Ik kijk hem vragend aan. Zijn verbaasde blik vertelt mij dat hij een goedkeurende opmerking had verwacht, een schouderklopje of misschien wel een schouder om op te huilen. Maar ik ben voorstander nummer 1 van de nieuwe wetvoering omtrent de plastic tasjes. Het voorraad wordt opgemaakt, geld gaat naar een goeddoel dat het einddoel recycling ondersteunt, wij krijgen papieren tasjes die weer klant- en zogenaamd milieuvriendelijker zijn. Milieu blij, klant blij, wij blij.

Dus ik kijk hem vragend aan.

De tegenstrijdigheid van dit ‘probleem’ doet mij ook verbazen. Tig klanten vragen zich geïrriteerd hardop pratend af of dit werkelijk invloed heeft op de koopgedrag van de consument, terwijl ze driftig hun eigen aankopen in hun verfrommelde gerecyclede tasje stoppen. Het kan dus wel. Ik wijs ze er netjes op dat ik echt verandering ruik/proef/merk. Naar hen wijzen doen ik niet. Dat gaat me dan nog eventjes te ver.

En dan komt dé opmerking van 2016 ‘maar jij, kunt er natuurlijk niets aandoen.’ Na deze zin uitgesproken te hebben alsof ze mij een complimentje cadeau doen, rust de afwachtende blik op het gezicht, hangen de oren aan mijn lippen, wachtend op een ontlading van opluchting en geknik. Niets is minder waar. Ironisch genoeg: Als ik er überhaupt wat aan had kunnen doen, had ik precies hetzelfde gedaan.

Wanneer Truusje wegloopt, hoor ik de woorden ‘discussie’ vallen en ‘ja, daar ben ik het helemaal mee eens’. Het is weer duidelijk, soort trekt soort aan. Hopelijk weet Antje alles in perspectief te plaatsen, want aan verandering ontkomen we gelukkig niet meer.

Er blijkt toch nog ruimte te zijn in de plastic tas van de concurrent bij het noemen van de magische woorden tien cent, maar ruimte voor verandering van beleid is nog ver te zoeken. Helaas.