Mogen we dan een roze

“Gaat u maar even zitten”. Met een ernstige blik in zijn ogen nam de arts die deze woorden had gesproken tegenover me plaats. Hij bereidde me voor op een slecht-nieuwsgesprek, dat volgde op het neurologisch onderzoek dat hij zojuist verricht had. De huisarts had mij twee dagen geleden doorverwezen. Twee onheilspellende dagen. Dagen waarin ik zoveel mogelijk gewerkt en zo weinig mogelijk nagedacht had. De neuroloog tegenover me was zeker van zijn zaak en het was niet best vertelden zijn ogen me. Wat ik tot nog toe vooruitgeschoven had, zou nu worden uitgesproken. “Ik neem aan dat u op internet heeft gezocht”, probeerde de arts. Ik schudde van nee, ik had alles voor me uitgeschoven, in de hoop dat het slechts een nare droom was. Ik was 40 jaar oud en stond volop in het leven.
“Parkinson” viel het vonnis. Ongeloof en hoop maakten zich van me meester. Ik dacht dat dat iets voor oude mannen was? De neuroloog knikte nog altijd serieus, zo erg serieus. Maar ik ben niet oud en ik ben geen man, probeerde ik het tij te keren. Hoeveel pech kan een mens hebben…
Stapels boeken kreeg ik mee, want ik zou vast en zeker willen weten wat er allemaal zou kunnen gaan gebeuren. Heel veel zorgen hoefde ik me echter ook niet te maken, want “er zijn overal medicijnen voor” probeerde de neuroloog me gerust te stellen.
Juist de medicijnen maakten me het leven zuur en ik las over de moeizame zoektocht naar de juiste instelling ervan. Tot ik besloot de knop radicaal om te gooien: ik gaf de boeken terug (ik wil helemaal niet weten wat er kan gebeuren), ik stopte (voorlopig) het werken, verhuisde naar familie en ik was vastberaden van mijn leven met deze rotziekte iets acceptabels te maken. Gelukkig werd ik daarbij geholpen door mijn dochters, drie en vijf jaar oud. Hele jonge kinderen hebben de gave goed te kunnen observeren om vervolgens meteen to the point te komen:
“ga je dood?”
– nee
“hoe erg wordt het dan?”
-Dat weet ik niet precies. Misschien een rolstoel…
“Echt?!! Mogen we dan een roze? “
Daarmee was de toon gezet en wist ik dat we het gingen redden.