Mindvoelniks

Vraag me niet waarom, maar ik heb voor het eerst in mijn leven serieus een mindfulness oefening gedaan. Eigenlijk ben ik niet echt het type ‘langgrijsharig lange rokken dragende tofu-knager’ dat zich graag overgeeft aan dit soort taferelen. Maar eerlijk gezegd, nu ik het een keer heb geprobeerd…

Nee, het is echt niks voor mij. Mindfulness is een vorm van meditatie waarbij je je (zonder er een oordeel aan te hangen) bewust probeert te worden van je fysieke en geestelijke sensaties op dat moment. Dus; je voelt precies hoe depressief, angstig of belachelijk je je voelt, maar je doet er niks mee. Je concentreert je bijvoorbeeld op je linkerteen of het puntje van je elleboog en constateert zonder oordeel wat je daar voelt. Weet je wat ik daar voel? HELEMAAL NIKS!

Mocht je nu een beeld hebben van een dikke kale zen-Buddhist op een matje die in de meest ongemakkelijke houding die je maar kan aannemen zijn innerlijke rust opzoekt, dan heb je gelijk. Echter is mijn innerlijke rust al ver te zoeken als ik in een vreemde kamer mijn ogen dicht moet doen. Één van de andere aanwezigen vertelde dat hij eerder een digitale zelfcursus mindfulness had gedaan. Hierbij moest hij een rozijn pakken, eraan voelen, eraan ruiken, ernaar luisteren en zich overal heel erg van bewust worden. "Ik ga hier echt niet naar een rozijn zitten luisteren!" flats ik eruit. Mijn cynisme hing als een grote boze wolk in de kamer en was met grote letters op mijn voorhoofd geschreven. Waar ik me dan weer wel heel bewust van was.

Ik moest gaan zitten op een stoel. Ik werd geacht me te concentreren op mijn ademhaling terwijl ik in een ontspannen houding zat met beide voeten op de grond. “Ja, met beide voeten op de grond. Dat zouden jullie allemaal eens moeten proberen” dacht ik nog. Maar besloot deze keer m’n bíjehandheid ook maar ín de hand te houden. Ik merkte dat ik er moeite mee had om m’n ogen dicht te houden, dus keek ik naar de grond. Stel dat m’n tas gejat wordt, ben ik de eerste die erachteraan gaat.

Eigenlijk is deze oefening best te vergelijken met hoe ik vroeger op school zat, ontspannen, onderuitgezakt, ogen half dicht en met m’n hoofd bij totaal andere zaken dan die van mij verwacht werden. Eigenlijk ben ik de eerste 15 jaar van mijn leven een yogi geweest. Op school werd mijn mindvolheid niet altijd gewaardeerd.

Mindfulness is dus niks voor mij. Maar een beetje bijslapen kan nooit kwaad.

Welterusten!