Les Misérables van de 21e eeuw

Na anderhalve week geïnvesteerd te hebben in mijn gezondheid, het verkrijgen van rust in mijn hoofd en in mijn hart en het op een rijtje krijgen van wat ik moet gaan doen, is het weer eens tijd voor een avondje welverdiende ontspanning in goed gezelschap. Geen zin hebbend in het moeilijk doen van bedenken wat we nu weer willen gaan kijken, drukken we maar de Netflix knop weer in. Weer dat eindeloze gescroll van links naar rechts, tot de lijst weer van voren af aan begint. ‘Oh, ik heb dit laatst voorbij zien komen. Had ik deze nou gekeken?’. Klik. ‘Ja’. Het is de documentaire ‘Winter on Fire’, over de revolutie in Oekraïne van eind 2013, 2014, en al meteen bij de eerste beelden weet ik dat ik vannacht niet ga slapen. Waarom ik dan toch besluit ernaar te kijken? Omdat dit de wereld is waar we nu in leven. Dit was nog maar twee jaar geleden. Toen ik net afgestudeerd was en me druk aan het maken was om het vinden van een baan in het onderwijs. Het is niet dat ik het perse WIL zien, het is meer dat ik het MOET zien.
Het is vreselijk om te zien. Even heb ik de neiging om te roepen: ‘zet het af’, maar ik blijf toch kijken. Dit is mijn generatie die daar bezig was om een toekomst te creëren voor zichzelf. En toch is het net alsof ik naar ‘Les Misérables’ zit te kijken. De vlaggen, de barricades, te opstand, het zingen, de samenhorigheid, jong en oud samen, hand in hand… Inclusief een twaalfjarig jongetje dat nooit naar school is geweest en meer weet over de mensen en de samenleving dan wij met z’n allen bij elkaar. Twaalf jaar, anno 2014, en dat is zijn wereld; oorlog.
Staat u er wel eens bij stil dat er zoveel landen zijn waarin dit normaal is? Dat kinderen opgroeien tussen verwoeste gebouwen en eraan gewend zijn om lijken te zien? Dat mensen elkaar afslachten om orde te bewaren en daardoor juist meer verzet creëren?
Ik begin het steeds meer in te zien, maar begrijpen doe ik het absoluut niet. Ik voel me machteloos en twijfel of ik, en wat ik kan doen om hier verandering in aan te brengen. Want blijkbaar is dat wat wij moeten doen, als jongeren van deze tijd. Maar hoe moeten dat in hemelsnaam voor elkaar gaan krijgen, als we steeds terug gaan in de tijd en gaan herhalen wat er in het verleden al zo vaak is gebeurd? Als machtsmisbruiker heb je er toch ook helemaal niks aan om je gouden troon te gaan verdedigen als er straks helemaal geen aarde meer is om op te leven?
En dan te bedenken dat dit allemaal in de wereld gebeurt terwijl wij gewoon Netflix kijken.