Kinderfeestje

Het is weer helemaal in. Kinderfeestjes bij McDonalds. Tenminste, in mijn dorp, daar waar de tijd heeft stil gestaan. Die feestjes beginnen in het restaurant. Daar worden de kinderen misselijk gevoerd met een droog broodje met daarop een als hamburger vermomt taai schijfje. Nadat het kindergepeupel zich heeft volgepropt met hamburgers, vette frieten en liters cola, komen de snacks op tafel. Helaas voor de kinderen zijn ook veel ouders aanwezig. Niet omdat ze de jarige kennen. Welnee, in veel gevallen weten de ouders niet eens welk kind jarig is. De ouders komen om mee te vreten. Het bikken heeft de tafel nog niet aangeraakt, of wordt door de ouders geconfisqueerd als ware het een fiets in de tweede wereldoorlog. Met twee handen tegelijk verdwijnen worstjes, chips en gort droge koekjes in de uitgehongerde muilen.

En net als je denkt dat je het ergste overleefd hebt, verplaatst de hele bups zich naar de ballenbak. Versie 2.0. Een bouwwerk, waar het grut zich door gaten moet persen en langs stangen kan glijden. Hier en daar liggen ook wat ballen. Omdat de hamburgergigant niet wil worden aangeklaagd voor schade aan kinderneuzen en/of melkgebitjes, zijn schoenen niet toegestaan. De lucht van kleine zweetvoeten is daarbinnen dan ook niet te harden. Ik begrijp ook meteen waarom dat ding in een afgesloten ruimte staat. Dan komt de taart. En als je nog niet over je nek bent gegaan van de stank van voeten die dagelijks in stinkgympen gefrommeld worden, gebeurt dit wel als je de fout maakt een stuk Mcgebak naar binnen te werken.

Na een paar uur vreten, snaaien en zuipen hebben we de eerste kotser. Het is dat hebberige dikke jong van een paar huizen verderop. Aan twee stukken gebak had het ettertje nog niet genoeg. Met een grote boog vliegen deels verteerde hamburgers de net weggewerkte halve liter cola achterna. Meteen komt er, bovenop de toch al bedorven lucht, een zure geur van vers braaksel bij. Net op het moment dat ik een nieuwe teug adem neem om deze weer een minuut of wat in te houden. Het is leuk geweest. Ik trek mijn dochtertje door zo’n gat, pak op de gok twee bij elkaar passende schoenen en wurm me met haar naar buiten. Bijna dankbaar adem ik de frisse lucht van uitlaatgassen in. Zaterdag is het volgende partijtje. Dit keer bij de Burger King. Die hebben gelukkig geen ballenbak. Die hebben een springkussen.

Jan van Oranje