Kinderfeestje

Vandaag was ik voor een lesbezoek bij een medestudent in groep 3. Na een instructie van rekenen gingen de kinderen zelfstandig aan het werk. Een aantal minuten later begonnen de kinderen weer wat te fluisteren en ik besloot een gesprek tussen een meisje en een jongen te volgen. Ik ving de volgende zin op: “Als je liegt, mag je niet op mijn kinderfeestje komen”. Je zag het gezicht van de jongen vertrekken, waarna hij zijn vriendinnetje ervan verzekerde het nooit meer te doen. Enerzijds maakte deze zin me aan het lachen, want het is natuurlijk erg knap dat dit 7-jarige meisje het gedrag van haar vriendje kon beïnvloeden door enkel die beruchte zin uit te spreken. Aan de andere kant werd ik door deze zin overvallen door een golf van negativiteit. Ik ben namelijk moe..

Begrijp me niet verkeerd, ik houd van jullie, lieve kinderen. Elke dag geniet ik opnieuw van de prachtigste uitspraken, de prachtigste uitspraken en de meest hartverwarmende knuffels. Stiekem mis ik jullie zelfs wel eens als het weekend is. Wat is het een voorrecht om jullie te mogen volgen in je ontwikkeling. Maar sinds een paar weken is alles anders, want ik ben moe..

Ik ben moe. Moe van het feit dat jullie elkaar de hele dag uitdagen en moe van het schelden. Moe van het gebrek aan respect dat jullie voor elkaar –en voor leerkrachten- hebben. Moe van uitspraken als ‘neuk je moeder’ en ‘ik schiet je met een mitrailleur door je kop’. Moe van de oneindige gesprekken over wenselijk en onwenselijk gedrag. Moe van het feit dat jullie telkens iemand anders als ‘schuldige’ aanwijzen, maar nooit naar jezelf kijken. Moe van het drammen en geen ‘nee’ accepteren. Moe van het egocentrische (Die fase zijn jullie immers al lang voorbij) en het geen rekening houden met elkaar. Moe van het liegen, manipuleren en uitproberen. Ook moe van het niet van elkaars spullen af kunnen blijven en dat jullie problemen oplossen door te slaan. Moe van de ‘ja-maars’ en het antwoord ‘ik heb geen zin’ als ik je vraag om iets te doen. Ik ben moe van de hoofdpijn, het schreeuwen en het begrip tonen. Maar ik ben vooral moe van het politieagent spelen..

Gebrek aan opvoeding, het ontbreken van de ‘ouderwetse’ drie peilers (rust, reinheid, regelmaat) of een product van het veranderende systeem? Misschien ligt het wel aan mij. Ik weet het niet meer. Maar lieve kinderen, willen jullie hier alsjeblieft mee stoppen? Dan mogen jullie allemaal op mijn kinderfeestje komen.