Inderdaad! Een aanslag in de buurt raakt mij meer.

Misschien is het wel een zinloze poging, meer begrip bij elkaar te vinden tussen alle hardheid en extremen. Maar als men het heeft over de zwijgende meerderheid, voel ik me aangesproken. Ik voel de afstand, het onbegrip, de wanhoop, de woede. De angst die de verdeeldheid alleen maar vergroot. Ik wil iets doen maar weet niet wat. Ik wil niet zwijgen. Dus schrijf ik.

Een poging inzicht te geven in de gedachtenkronkels van iemand uit het midden.

Ik hoor en lees steeds vaker over het onbegrip van mensen over de verdeling van de media-aandacht over de aanslagen op de wereld. Een mengeling van schuldgevoel, schaamte en woede overvalt me elke keer na zo’n opmerking. Ik voel me aangesproken. Want los van wat ik vind van de invloed van de media, inderdaad, een aanslag in ‘de buurt’ raakt mij meer. Alsof IK het ene mens waardevoller vind dan het ander.

Schuldgevoel. Uiteraard! Ik vind het verschrikkelijk wat er in de hele wereld gebeurt. Ik weet dat mensen uit het Midden-Oosten de allergrootste slachtoffers van IS zijn. Dat het Westen en dus ook Nederland met haar superioriteit, groot aandeel heeft in de ontsporing van bepaalde individuen.

Ik schaam me als Nederlander, Europeaan, maar vooral als mens voor het egoïsme en gebrek aan barmhartigheid. Schaamte en woede, omdat men ook onder mijn naam onschuldige mensen in Syrië bombardeert.

Mijn boosheid borrelt op omdat ik niets kan doen aan hoe ik me voel. Dat weegschaaltje om mensenlevens te vergelijken. Erg, erger, ergst.
De pijn is niet in gradaties uit te drukken. Het is de angst. Het gevoel van angst verschilt. Het heeft niets te maken met mensen zien als meer of minder. Het is de angst dat ook jouw dagelijks leven door gewelddadige gekken kan worden verstoord. Jouw familie, jouw geliefde en vrienden. Dus oordeel niet zo snel maar voel je ook niet zo snel aangevallen. Probeer je in te leven. Vul niet in voor een ander maar vraag! Praat! Schrijf! Hoe meer mensen zich verenigen hoe groter het schild!