In Memoriam Maria M.

Maria was een zachtaardige, bescheiden en lieve vrouw van 59 jaar. Al een hele tijd voelde ze zich niet lekker. Ze had last van hoesten, koorts, vermoeidheid en gewichtsverlies. Natuurlijk was ze bij haar huisarts geweest, meerdere keren zelfs, maar die stuurde haar steeds weer naar huis met de boodschap dat hij niks kon met die vage klachten. Eind vorig jaar werd de pijn zo hevig dat ze op de eerste hulp van het ziekenhuis belandde. Er werd een röntgenfoto gemaakt. Er bleek een gezwel in de long te zitten van 5,5 cm doorsnede. Verder onderzoek volgde en na alle scans, foto’s, bloedonderzoek en puncties luidde de diagnose: primaire kanker in de long met uitzaaiïngen in alvleesklier, schedel, de 5 poortwachterklieren en de lymfe. Een doodvonnis dus.

De gedachte die mij onmiddellijk bekroop toen ik dit bericht van Maria ontving, was dat als ze een man was geweest, ze waarschijnlijk bij haar eerste bezoek aan de huisarts al zou zijn doorverwezen. Als een vrouw namelijk last heeft van pijn of vermoeidheid en koorts, wordt dit door artsen als vage klachten beoordeeld en niet echt serieus genomen. Wanneer een man bij diezelfde huisarts komt met exact dezelfde klachten, is die huisarts vreemd genoeg meestal wel gealarmeerd en verwijst de man door naar een specialist. Dit is op zijn zachtst gezegd merkwaardig te noemen, want gemiddeld genomen zijn, waar het gaat om pijn en ziekte, mannen veel kleinzeriger en kinderachtiger dan vrouwen. De medische wereld blijkt nog steeds vooral georiënteerd te zijn op de gemiddelde blanke man. Vrouwen hebben bijvoorbeeld andere symptomen bij dezelfde aandoening en reageren anders op medicijnen en hormonen. Dit geldt ook voor aziatische, afrikaanse en arabische mensen. Hierdoor worden bij deze groepen veel problemen niet of in een te laat stadium ontdekt.

Wrang is wel dat Maria, als kunstzinnig therapeute!, de opleiding Medische Basiskennis moest volgen, opdat haar cliënten de therapie vergoed zouden blijven krijgen, waar diezelfde medische basiskennis bij haar eigen huisarts ver te zoeken lijkt. Ik ben geen arts, maar zelfs ik weet dat onverklaarbaar gewichtsverlies echt een alarmerend signaal is dat nader onderzoek behoeft. In januari is Maria overleden, een maand na de diagnose. Of ze het gered zou hebben als ze meteen bij haar eerste bezoek aan de huisars was doorverwezen, weet ik niet. Ze zou in elk geval wel meer tijd hebben gehad om te verwerken en op een goede manier afscheid te nemen.