Ik ben 58

Dat 16-jarig meisje dat afgezien van het douchen en het zwemmen haar hele leven onafscheidelijk door gaat brengen op grijpafstand van haar mobieltje, hoe zal het met haar gaan over veertig jaar? Bijna een halve eeuw blootgesteld aan de stralingen van de meest winstgevende uitvinding van de eeuw. Als dat later kwaadaardige gevolgen gaat hebben, dan wordt dat desastreus voor velen. Praat er dan nog iemand over Hiroshima? Ik zal het niet weten. Ik ben er dan niet meer. Ik ben 58.

Die 18-jarige jongeman die na jaren de ex van zijn moeder in de stad tegenkomt. Nee, niet zijn vader. Een andere. Wat denkt die jongen? Dat is die Gerard, die ooit mijn moeder neukte. Of: Welke vrouw zou nu zo gek zijn om de sokken van die gast te wassen? (Dat zou ik denken.) Maar belangrijker nog: Lijdt die jongeman er later in zijn eigen relaties onder dat hij zulke voorbeelden heeft gekend? Dwaalt hij in Niemandsland van het ene contact naar het andere? Net als die Gerard? Ik zal het niet weten. Ik ben er dan niet meer. Ik ben 58.

Die 22-jarige knul uit de lagere klasse die het in zijn schooljaren heeft laten liggen en zonder diploma met moeite een baantje kan houden in deze eeuw waarin we wereldwijd alle records van onderdrukking op de arbeidsmarkt schijnen te evenaren, hoe vergaat het hem de komende vier decennia? Hoeveel verschillende loonstroken liggen er straks bij hem in de kast? Hoe vaak moet hij zich melden bij het UWV? Is er in 2062 nog een fatsoenlijk pensioen voor hem? Ik zal het niet weten. Ik ben er dan niet meer. Ik ben 58.