“Hij doet niks hoor”

In Nederland moet je van dieren houden. Want dat hoort. Dieren zijn namelijk ontzettend fluffy, schattig, lief en aww. Je hoort er niet bij als je niet van kattenfilmpjes houdt of geen hondenplaatjes spaart. Maar sorry, ik hou niet van dieren. En nee, ook niet van huisdieren. En al helemaal niet van honden. Ik word er niet echt warm van als een hitsige chihuahua tegen m’n been aan rijdt of als ik een vriendelijke lik van de trouwe viervoeter krijg. Sterker nog, ik ben als de dood voor die beesten.

Deze anti-passie is niet zomaar ontstaan. Toen ik nog een klein meisje met een paar plukjes piekpaar was, ben ik na een actie op de glijbaan onaangenaam verrast door een reusachtige hond die mij over het hoofd zag. Het was een traumatische ervaring. De tijd daarna heb ik een ontzettende fobie voor honden ontwikkeld, die in de loop der jaren overgeslagen is naar katten en ander ongedierte. Ik ontwijk sinds mijn vierde levensjaar al parkjes, grasvelden, stranden en bossen en ik kwam niet meer bij vriendjes die een hond of kat hadden. Tegenwoordig sta ik nog steeds altijd op scherp in openbare ruimten en zoek ik de dichtstbijzijnde boom om in te klimmen als het code rood is.

Maar het ergste van dit hele hondenprobleem is wel dat ALLE hondeneigenaren ervan uitgaan dat iedereen zit te wachten op een zogenaamde vriendelijke begroeting van zijn of haar hond. Laatst zat ik in een café mijn Belgisch biertje weg te nippen, toen er zo’n mormel kwispelend aan kwam lopen. Ik sprong op en zei dat ik erg bang was voor honden. De eigenaar vond het ontzettend grappig:“Haha ja, zo bijt ‘ie je kop eraf, haha.” Toen ik hem verzocht het monster bij zich te houden, kreeg ik de opdracht om dan maar ergens anders heen te gaan. Nog erger is de opmerking “maar hij doet niets hoor.” Allereerst, dat weet die meneer helemaal niet. Ten tweede maak ik dat zelf wel uit. Daarbij hoef ik geen hondenharen in mijn drankje of op mijn broodje te vinden. Dus houd je beest alsjeblieft buiten of in ieder geval uit mijn buurt. Mijn tip aan alle hondeneigenaren in Nederland is dus: accepteer dat niet iedere willekeurige persoon jouw trouwe viervoeter óók zo fantastisch vindt als jij. Verder heb ik geen hekel aan dieren, hoor. Ze hoeven alleen niet te dichtbij te komen.