Here comes the sun?

Elke ochtend kijk ik om 7 uur naar het journaal en daarna een stukje van Goedemorgen Nederland. Eigenlijk vind ik het een rottig programma, maar je moet wat zo ‘s ochtends vroeg terwijl je je bakje kwark wegwerkt. Met een half oor luister ik naar een van de items van vandaag: het gevoel van veiligheid op straat. Ik denk er niet echt over na en geef de kat een aai over zijn bol. Lief beest.

Later zit ik in de trein naar Amsterdam Centraal. Als ik uitstap en naar het andere perron loop, schiet me ineens het item van vanochtend weer te binnen. Ik kijk op van mijn mobiel en inderdaad, daar staan ze. De "beveiliging" met vijf man sterk, voor de uitcheckpoortjes. Sommigen dragen zichtbaar een kogelvrij vest. Ze lachen naar elkaar; eentje nipt van zijn koffie. Ik denk er stiekem een donut bij, om het plaatje compleet te maken.

Voel ik me veiliger nu deze mannen en vrouwen op het station staan? Niet per se. Ik voel me er overigens ook niet onveiliger door. Eigenlijk doet het me niet zo heel veel: ik moet mijn trein halen en nog een e-mail sturen. Dat zijn op dit moment voor mij dringender zaken om over na te denken. Die beveiliging op het station behoort voor mij al tot de normale gang van zaken. Gek is dat, hoe snel dat went.

Terwijl ik de roltrap oploop werp ik nog een laatste blik achterom. Onbewust denk ik wat er zou gebeuren als er nu een zelfmoordterrorist zou verschijnen. Tegen de tijd dat de politieman zijn koffie heeft neergezet, was het al te laat geweest…

Ik pak mijn mobiel er maar weer bij. Met "here comes the sun" van de Beatles in mijn oren bedenk ik me dat het eigenlijk veel gekker is dat ik me een aanslag in Nederland voorstel dan dat er wat meer politiemensen op het station staan.